Instinctief streeft ieder wezen op aarde naar overleven. Beslissing worden derhalve genomen om dit streven zo optimaal mogelijk te dienen. Zo hebben bijvoorbeeld sardientjes besloten om in scholen te zwemmen, vogels om in zwermen te vliegen, gnoes om in kuddes te leven en mensen om in steden te wonen, gestuurd door de collectieve opvatting dat dit een betere bescherming van hun collectieve leven oplevert in casu hun overleven optimaliseert.
Dagelijkse beslissingen worden bewust of onbewust (instinctief), direct of indirect gewogen op overlevingskans, al waren de meeste mensen in ‘het Westen’ zich daar allang niet meer even bewust van. Nagenoeg alle levensbedreigende aspecten in hun leven waren door de inrichting van de hedendaagse maatschappij tot onder de directe bedreigingsgrens teruggedrongen. Honger en dorst waren uitgebannen, levensbedreigingen wettelijk verboden en ziekten leken vrijwel allemaal beheersbaar, ergo, het klimmen op een keukentrapje werd de grootste bedreiging van de mensheid. Tot 2 jaar geleden.
Wereldwijd sloeg de doodsangst toe, een reëel geachte doodsbedreiging in de vorm van een virus, verspreide zich in snel tempo over de aardbol. De even vuige als geniaal georkestreerde verspreiding van de levensbedreigende angst, werd de eerste weken gevoed met beelden van mensen die op straat dood neervielen, berichten en videootjes van wc-papier-hamsterende mensen overspoelde de media, de letterlijke doodsangst was er goed ingeheid en binnen drie maanden tijd was de bevolking rijp een (eerste) korte (?) lockdown te accepteren. Het ingenieuze scenario dat o.a. de Belg Van Ranst zo duidelijk uitlegt in zijn presentatie van 22 januari 2019, ongeveer 9 maanden voor de wereld Wuhan en Covid-19 leerde kennen, verliep zoals voorspeld.
Een rare but narrow window of opportunity opende zich en het gros van de in doodsangst verkerende mensheid wist niet hoe snel zij zich erdoorheen moesten persen, in de veronderstelling dat dit de enige mogelijkheid was om zich het vege lijf te redden. Dat het toegangsbewijs voor dit smalle raam een prik van onbekende samenstelling is, met voor de langere termijn al even onbekende bijwerkingen, bleek geen enkel probleem, een volk in doodsangst is tenslotte als was in de handen van hun leider, en dus werd er geprikt dat het een lieve lust was.
Nu, twee jaar later, begint bij veel mensen het gezonde verstand geleidelijk de doodsangst te verdringen. De incoherentie van de maatregelen die in verschillende gevallen diametraal ten opzichte van elkaar staan, het goochelen met cijfers en percentages (numbers-games), een prik die los van bijwerkingen, besmetting en besmettelijkheid niet uitsluit en waarvan de werking zeer kortstondig blijkt, en dus boosterprikken nodig maakt.
Van de in het begin beloofde vrijblijvendheid is nauwelijks meer iets over, de ene dwangmaatregel volgt in gestaag tempo de ander op, met als voorlopig dieptepunt de twijfelachtige eer die Oostenrijk te beurt valt, het verplicht stellen van de prik.
De vraag is of de leiders momenteel bewust revolte en chaos creëren, met het idee de afnemende doodsangst weer op te poken en, wanneer er ongeregeldheden gaan uitbreken, zich straks wederom te kunnen presenteren als de redders van de mensheid ervan uitgaande dat het gros van die mensheid hen inderdaad als redders zal ontvangen en uit lijfsbehoud opnieuw zullen buigen voor hun buitensporige eisen.
Of hebben de portiers van the rare but narrow window zich te snel rijk hadden gerekend ? Ging het scenario uit van een volledige en totale onderwerping van het volk, voorzag het scenario niet in een awakening en moet er nu geïmproviseerd worden met alle voorhanden zijnde middelen, moet alles nu op alles worden gezet om de groeiende groep mensen die zich niet door angst hebben laten leiden, alsnog desnoods met geweld door the rare but narrow window te persen, terwijl deze window zich begint te sluiten ?
Uiteraard is het een kwestie van tijd, tijd om te zien dat de geschiedenis zich opnieuw heeft herhaald, op een schaal die evenredig is met megalomanie van de zichzelf steeds verder overschattende mens.
Het is logisch dat zij die deze biggest crime in human history bedachten, zij die ermee instemden en zij die het uitvoeren, niet wensen te horen van een tribunaal.
Steker nog, zolang zij in hun onovertroffen egotisme menen hun zinkende schip nog door the narrow window de haven in te kunnen loodsen, zullen zij blijven volharden en zelfs hun repressie opvoeren, juist om dat tribunaal te ontlopen, tot het moment dat the narrow window met alle verwoestende gevolgen van dien uit zijn sponningen barst, waarna de schade kan worden opgemaakt, de slachtoffers kunnen worden betreurd en de schuldige worden berecht.
Het is echter aan de mensen zelf om te bepalen hoelang zij dat gaan laten duren, hoelang ze zich nog laten bang maken, hoog zij de schade laten oplopen en hoeveel slachtoffers zij wensen te betreuren.
Dat mensen mij een complotdenker en een wappie noemen, die het voorgaande overdreven en zelfs dwaas vinden en menen (hopen ?) dat het allemaal wel zal loslopen, is voor mij geen beletsel te blijven vechten voor ongeconditioneerde vrijheid, ook wanneer zij daar achteraf eveneens van profiteren, want voor echte vrije mensen zoals ik, is leven zonder vrijheid geen leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten