Vrijheid van Meningsuiting (VvMU)

Vindt u Obelix dik ?

Zou u hem dat zeggen ? 

Het antwoord op de eerste vraag is een mening. Het moge duidelijk zijn dat in onze heersende westerse ethiek het antwoord overwegend bevestigend zal zijn, maar wees ervan overtuigd dat er mensen zijn, die het daar niet mee eens zijn. 

Het antwoord op de tweede vraag hangt primair af van de overweging; wat is het nut om tegen Obelix te zeggen dat hij dik is ?

Wanneer je de zwaarlijvigheid van Obelix ziet als een verhoogd gezondheidsrisico, is het dan je plicht hem daarop te wijzen en ligt dat anders, wanneer je vindt dat zijn zwaarlijvigheid een gevolg is van zijn onbeheerst consumptiegedrag ? 

Misschien heeft hij een ziekte/aandiening die hem zwaarlijvig maakt ?

Zou je je mond houden, omdat je bang ben Obelix te kwetsen ?

Laten we voorop stellen dat je je mening niet HOEFT te geven, maar dat neemt niet weg dat je je mening wel MAG geven, want Vrijheid van meningsuiting betekent dat je alles, ECHT ALLES, mag zeggen wat je vindt.

In onze hyper sensibele maatschappij van vandaag, waarin het wachten is op de eerste baby die bij de geboorte al zal zijn voorzien van een valhelmpje met veiligheidsbril, ellenboog-  en kniebeschermers, werkhandschoenen en veiligheidsschoenen, staat de vrijheid van meningsuiting onder druk.

Die druk komt met name van de artikelen 137c en 137d uit het Wetboek van Strafrecht (WvS) - die belediging van groepen mensen en het aanzetten tot haat, discriminatie en geweld tegen zulke groepen strafbaar stellen - en de interpretatie die mensen, meer specifiek rechters, daaraan geven.

NGO’s en de MSM zijn tegenwoordig constant bezig de mening van de massa te sturen, en waar dat niet lukt proberen politici - in Nederland én de EU - de (onwelgevallige) meningsuiting aan banden te leggen, en maken aldus (de beperking van) de Vrijheid van Meningsuiting tot een politiek instrument.

Deze toenemende politieke sturing en onderdrukking van de mening in “westerse democratieën”, meer specifiek binnen de EU, neemt inmiddels zorgelijke vormen aan. 

Bestuurders, zowel in Nederland als in Brussel, (te) vol van hun eigen gelijk, schijnen te geloven dat het volk nog immer dom genoeg is om de bijna onmerkbare overgang naar een democratuur op te merken, terwijl zij hun sturing en onderdrukking aan hen die nog tegensputteren, uitgeleggen als een maatregel ter bescherming van die zogenaamde vrijheid !

Beperken van de vrijheid van meningsuiting is onbespreekbaar, iedereen die daar voor pleit, heeft iets te verbergen.

Het politiek sturen en onderdrukken van meningen in een land is een dictatoriale dwang waarvan men in een echte democratie nog immer schande van zou moeten spreken. Indien dat al het geval is, dient te worden geconstateerd dat de heftigheid van de veroordeling, niets te maken heeft met oprecht fatsoen, maar vooral afhangt van economische c.q. politieke belangen.

Mijn zoon zei ooit; “het maakt niet uit wat ze zeggen, het is waar of het is niet waar”. Ik hoefde daar maar kort over na te denken, maar daar is alles mee gezegd.

Een communist, een dromer of een visionair; een gedachte-experiment.

Sinds jaar en dag probeer ik mensen uit hun vaak beperkte denkraam (box ?) te gooien, onder andere door ze met utopische (?) ideeën te bestoken. Hoe kleiner het denkraam, des te groter de oppositie en tevens bloemrijker mijn typering, waarvan dromer, communist of ecoloog de meest vriendelijke zijn.

Wat mij betreft is het hele idee ter zake werken en daarvoor geld verdienen zijn doel ver voorbijgeschoten. Het idee dat geld een “beloning” is voor je uitgevoerde werk is als uitgangspunt al verkeerd. Geld is een ruilmiddel, bedacht om te voorzien in een leemte welke ontstond op het moment dat een mens een dienst verleende, welke niet tegen een verlangde wederdienst kon worden uitgewisseld, ervan uitgaande dat deze dienst niet onverschuldigd werd verleend.

Geld is tegenwoordig doel, in plaats van middel.

Slechts een handje vol mensen wordt slapend rijk en al lijkt stelen (met name onder politici ?) in toenemende mate populair te worden, voor de meeste hardwerkende consumenten is werken vaak de enige manier om dat geld te verzamelen en zelfs dan verdienen ze (in het Rijke Westen), doorgaans meer dan zij voor hun primaire levensbehoeften (primair volgens Maslov, niet volgens henzelf !) nodig hebben.

Het verbaast mij dan ook hogelijk, dat mijn opmerking dat mensen niet voor hun plezier werken, altijd een stortvloed van tegenwerpingen oplevert. Het duurt meestal even voor ik kan verduidelijken dat “met plezier werken” niet hetzelfde is als “voor je plezier werken”. De kans dat het gros van de hardwerkende consumenten stopt met werken als er geen salaris meer tegenover staat, is derhalve niet denkbeeldig.

Het heersende, maar volgens mij ernstig verouderde arbeidsethos “wie niet werkt, zal ook niet eten”, houdt de hardwerkende consument op de been, en maakt tegelijkertijd dat hij zich misprijzend uitlaat over werkelozen (uitkeringstrekkers !). “Voor wat hoort wat”, dus als je niet werkt, ook geen geld (basisinkomen). Men schijnt te vergeten dat artikel 23 van de UVRM gaat over het recht op werk, niet de plicht !

Terwijl “financiële markten” de winsten steeds afromen, maken “politici” de hardwerkende consument wijs dat deze nog harder moeten werken in banen die er niet altijd zijn. Tegelijkertijd lukt het de “marketinggoeroe’s” nog steeds om met weer nieuwe modellen smart-phones, tabletten of andere hebbedingetjes, de hardwerkende consument het geld uit de zak te kloppen. Alle drie onder het motto, de Economische Groei moet bevorderd worden !

De huidige - internationale/globale - maatschappij houdt met schier toenemend fanatisme (rücksichtslos ?) vast aan het economische - kapitalistische - model zoals dat tegenwoordig in veel landen wordt toegepast. Het model is gebaseerd op het idee dat je met hard werk veel geld verdient en met dat toenemende geld, steeds meer kan besteden. Voor de instandhouding van dit model is echter “een constante (lees = oneindige) economische groei” noodzakelijk. En zie daar de - nog immer onuitgesproken – onvermijdelijke feilbaarheid van het model ! Op basis van economische wetmatigheden, zoals “het grensnut” zal op enige moment het aanbod de vraag overstijgen of indien dit eerder het geval is, zullen grondstoffen schaarser worden of zelfs opraken, waardoor groei structureel afneemt en uiteindelijk stopt. Optimisten maken zichzelf wijs dat je steeds kunt blijven innoveren en echte dromers blijven vertrouwen op een (tijdige ?) 'technische oplossing'. Punt blijft dat met de huidige stand van zaken, oneindige groei onmogelijk is !

Dat is niet alleen voor de meeste politici, CEO’s, bankiers en niet te vergeten alle beurshandelaren, “vloeken in de kerk”, want wat hen betreft geldt; Après nous la déluge !

Indien de hardwerkende consument er al enige gedachten over zou hebben, dan zal voor hem het idee, (noodzakelijker wijs) een ander - nieuw en globaal - economisch model te moeten kiezen nog copernicaanser zijn, dan het idee van een basisinkomen, dat naast zaken als herverdeling van arbeid (voor hen die dat wensen) in een dergelijk nieuw model eveneens gemeend goed zou moeten zijn. 

Ik zal het hier voorlopig bij laten, want voor mijn gedachte-experiment “het afschaffen van geld” is het waarschijnlijk nog iets te vroeg ?

De waanzin regeert.

De waanzin regeert, hetzij in mijn eigen hoofd, hetzij in de politiek, hetzij in de maatschappij. 

Ik moet me dagelijks afvragen of ik niet steeds verder van de realiteit afdrijf, of de realiteit van mij. Pubers die gezamenlijk iemand in elkaar slaan, of gezamenlijk op rooftocht gaan, gesubsidieerde moordadviezen aan kinderen door moslims, een treitervlogger die zegt zich te hebben bekeerd en smalend lacht om zijn ooit door de rechter verlangde maar o zo ongemeende excuus, een gemeenteraadslid met een aandachtstoornis, dat zich bedreigt voelt door zwartepieten, waarop twaalf man, oeps ! Twaalf mens van de toch al overbelaste hoofdstedelijke politie komt opdagen, de inmiddels (schijnbaar ?) dagelijkse steekpartijen of de bijna even zo frequente politici in opspraak. Ben ik de enige die dat abnormaal blijft vinden ?

De regering, onze inmiddels nationale farce majeur, met premier Pinokkio (iemand die als hij van de economische voorspoed van Nederland spreekt, niet schijnt te begrijpen dat je kunt verdrinken in water van gemiddeld één centimeter diep) aan het hoofd, heeft geen tijd zich dingen af te vragen, druk als hij/zij is met vliegen, liegen en bedriegen. Er lijkt in Den Haag - om over Brussel maar niet te spreken ! - eerder sprake van een wedstrijd; “wie kan zich met de minste inspanning, in de korts mogelijke tijd, het meest verrijken, over de rug van de belastingbetaler”, dan van regeren. En dat bijna kamerbreed. 

De politieke correctheid is van de politiek, waar hij verdwenen lijkt, overgeslagen op de deugers. Zij houden daarmee het maatschappelijk debat in een wurggreep. Een discussie kan niet meer worden gevoerd, de minste kritiek wordt door deugers af geserveerd met even politiek correcte als onheuse gemeenplaatsen of dito kwalificaties die vaak betrekking hebben op de periode van Nazi-Duitsland. Ad hominems en andere drogredenen zijn gemeengoed, en daarmee verwijden deze zichzelf als verbinders typerende lieden, voortdurend de kloof met hun criticasters. 

Deugers zijn mensen die te weinig aan zichzelf hebben, zich onvoldoende gezien voelen en zich daarom graag maatschappelijk wensen te manifesteren, de sociale media lopen er van over. Het zijn overwegend wannabe’s die zich opwerpen voor de belangen van andere personen, groepen of denkbeelden, waarbij het van geen enkel belang is dat ze vaak niet namens of in het werkelijke belang van de betrokkene(n) spreken. Het zijn mensen die menen aan de goede kant van de geschiedenis te staan omdat zij de juiste mening hebben, zoals ‘feministes’ die, de mening van de huisvrouwen ten spijt, vinden dat alle vrouwen een glazen plafond moeten doorbreken, behalve als je dat doet op een congres van het Forum voor Democratie. Of BN’ers die allemaal oproepen een asielzoeker in huis te nemen, maar nog steeds hun zolder niet hebben verbouwd. Of mensen die menen dat je om de aarde te redden geen kernenergie mag gebruiken, maar geen probleem hebben met milieuvervuilende wieken van windmolens of accu’s van “groene” auto’s die vol zitten met zware metalen, liever vieze stroom van een bruinkoolcentrale uit het buitenland importeren, dan de schonere stroom uit eigen land gebruiken en gemakshalve de uitstoot van biomassacentrales niet meetellen voor hun carbon footprint. 

Ze worden gedreven door een verlangen zich te manifesteren; Notice me !” Zie mij staan ! Ik ben een individu, mijn mening (hoe dwaas ook) telt ! Mogelijk kiezen zij voor wat zij de maatschappelijke underdogs achten, omdat ze hierin hun eigen marginaliteit herkennen en wellicht geloven zij dat zij met het verheffen van de underdog tegelijk hun eigen marginaliteit kunnen ontstijgen.

Het is niet eens de hoge mate van gepreoccupeerde starheid, maar het hen ontbreken van argumenten, die discussiëren met een deuger onmogelijk maakt.

Deugers verkrampen door hun gedrag meer en meer de maatschappij. Het begon in de tijd dat conferenciers zeiden, uit respect voor moslims, geen grappen meer te willen maken over de profeet. Uiteraard was dit geen willen, maar durven, geen respect maar angst, voor een fatwa. Daarmee was het deughek van de (Amster-) Dam en is het gebruik van het woord respect in de meeste gevallen volledig inhoudsloos, een stopwoordje, geworden.

Onderwerpen die niet per se met elkaar te maken hebben, zijn sindsdien op de grote deug-hoop gegooid en wee degene die hierop kritiek durft te leveren. Deug-politici die zeggen de democratie, de vrijheid en de vrijheid van meningsuiting te willen beschermen, laten geen mogelijkheid ongebruikt, om de deug-gedachten te verheerlijken en tegelijkertijd  kritiek, desnoods met wetgeving, te smoren, hierbij gesteund door de trouwe deug-lakeien van de MSM.

Het welkom dat de nog ongeboren omroepvereniging Ongehoord Nederland momenteel wordt bereid is exemplarisch. Terwijl een loot van het zuiverste democratische water tot wasdom komt, haasten allerlei misofone deugers, de zelfbenoemde beschermers van het wens-kaartenhuis, zich uit hun safe space om de nieuwe omroep, hun medewerkers en hun (al dan niet politieke) aanhangers, te verketteren, te marginaliseren, te breken in de knop, Een betere rechtvaardiging voor de oprichting kun je, dunkt mij, niet bedenken, al moeten we door schijnbaar willekeurig ingrijpen van de minister, misschien nog een jaar wachten om gehoord te worden.   

Laten wij onszelf echter niets wijsmaken. Het is utopisch te hopen dat, ook door brede berichtgeving, er bij een verkiezingen ooit een opkomst van 100% zal zijn, zoals het ook utopisch is te veronderstellen dat ooit 100% van de kiezers zal stemmen op inhoud, maar ik vermoed en ik veronderstel dat de keuze van een deel van de slechts 42% die zegt wel op inhoud te stemmen, anders zal uitvallen, wanneer zij minder eenzijdig wordt geïnformeerd. Ik veronderstel ook dat een deel van de overige 58% ook op inhoud zal gaan stemmen en ik veronderstel zelfs dat een deel van de huidige niet-stemmers, op basis van de keerzijde van de medaille, wel zullen gaan stemmen en dat zal nodig zijn als we de waanzin willen terugdringen.

Veronderstellen dat je de waanzin ooit geheel uitbant is eveneens utopisch, want steeds wanneer de idealen van wereldverbeteraars vervagen, zij gecorrumpeerd worden door macht en zij hun waan tot dogma’s verheffen, zal de waanzin steeds opnieuw regeren. 

Primair Politiek Profileren

Door het ontstaan van nieuwe maatschappelijke en mondiale problemen, leek door het ‘lenen’ van elkaars stokpaardjes de scheidlijn links/rechts in het politieke landschap te vervagen. Nu de claims op de diverse onderwerpen zijn uitgesproken en de standpunten zijn bepaald, is deze lijn weer helemaal terug.

Toen ik onlangs cynisch opmerkte, dat ik door de enorme ruk naar links, waarmee de VVD voorbij het midden is geschoten, zonder te bewegen, verworden ben tot een rechtsextremist, was dat vooral een reactie op de kwalificaties die op Twitter mijn deel waren. Vooral in het “linkse” kamp lijkt “als je niet met ons bent, ben je tegen ons” opgeld te doen en van nuance is geen enkele sprake meer. “Links” bedient zich van wat ik maar noem; primair politiek profileren. Ben je het slechts met één van de onderstaande beweringen niet eens; 

Zwartepiet is racisme,

Trump deugt in geen geval,

Dierenwelzijn mag ondergeschikt zijn als er ritueel geslacht moet worden,

Immigratie is een noodzaak,

De islam heeft niets met terrorisme te maken,

Brussel moet de soevereiniteit van de lidstaten overnemen,

Alle asielzoekers moeten blijven,

Nederland moet van het gas af,

De Nederlandse veestapel moet gehalveerd worden,

Menselijk ingrijpen kan de vermeende opwarming van de aarde beïnvloeden,

Kraken is een plicht,

De azan moet vanaf ieder moskee kunnen schallen,

Daders zijn slachtoffers,

Israël is de agressor,

De belasting moet omhoog om uitkeringen te betalen,

“Minderheden” moet je positief discrimineren,

Er moeten vrouwen- of minderheden-quota gelden,

De islam en homo’s gaan prima samen,

De EU is een must en mag wat kosten,

Het boerka-verbod is vrouwendiscriminatie,

De ombouw naar bio-massa-centrales mag miljarden kosten,

Er is naast de man en de vrouw nog een derde en eventueel een vierde, vijfde en zesde sekse,

De politie moet naar hartenlust kunnen iftaren,

De NOS levert een gebalanceerde, neutrale berichtgeving,

Het is goed dat internationale (EU) verdragen nationale wetgeving buitenspel zetten, 

dan ben je extreemrechts, “de vijand”, is een discussie niet mogelijk en zijn niet-inhoudelijke kwalificaties overwegend je deel. Ene Jaap neigde om “zo’n vies snorretje op het scherm te tekenen”.

Je bent voor “links” naar keuze een racist, een fascist, een klimaatontkenner, een boze witte man, een combinatie van verschillende van de voorgaande mogelijkheden of alles tegelijk.

Mocht u nog twijfelen, ik ben het met alle van de voorgaande beweringen oneens.

Kapotmaakbaar.

Het concept “maakbaar” verwijst naar de mogelijkheid dat iets te construeren is. Politiek-sociaal is maakbaarheid het stokpaardje van linkse ideologieën, met name ten aanzien van de samenleving. De gedachte is dat een samenleving door fundamenteel ingrijpen via wetgeving kan worden gewijzigd en aldus gevormd kan worden naar het model van de eigen ideologie. 

In een democratie is het usance dat het maken van deze regels, de wetgeving, door het volk, in het belang van dat volk, wordt overgelaten aan gekozen volksvertegenwoordigers. Zodoende ontstaat een samenleving, die gebaseerd is op de wil van het volk, waarin handhaving (in theorie) overbodig is. 

In Nederland lanceerde begin vorige eeuw de sociaaldemocraat Willem Drees, premier van 1948 tot 1858, zijn versie van de maakbare samenleving. Op het nieuwe drooggelegde land, de IJsselmeerpolders, moesten door de overheid goedgekeurde mensen, op door de overheid bepaalde plaatsen gaan wonen en werken, en zo met een “nieuwe geest”, vrij van tradities, een “nieuwe maatschappij” opbouwen. 

Het bleek voor de Nederlanders te bemoeizuchtig, te betuttelend. Momenteel woont er in de polders slechts 2,3% van de Nederlandse bevolking, waarvan 70 % in Almere en Lelystad.

Eind jaren zestig, begin zeventig blies de sociaal democratische PvdA onder leiding van Joop den Uyl, het idee van de maakbare samenleving nieuw leven in. Dit keer was het doel; nivelleren, samen delen, gelijke kansen, iedereen doet mee. Het klinkt even nobel als rechtvaardig.

In de praktijk betekende de maakbare samenleving vooral extra geld voor het financieren van extra’s voor hen die geacht werden minder kans te hebben dan anderen, uiteraard geheel volgens het socialistische motto, gedragen door de sterkste schouders.

Volgens de sociaal democratische gedacht zou iedereen na een hoog opleidende studie een ruim betaalde baan vinden en nog lang en gelukkig leven. Met groot enthousiasme werden ideeën die “op de tekentafel” van goud leken, en dat in de praktijk ook vaak kostten, over de samenleving uitgestrooid. Het maakbare begon al op de lagere school, een naamgeving die omwille van de nivellering moest veranderen in basisschool. Voor kinderen met leermoeilijkheden werden allerlei “rugzakjes” gefinancierd om hun gelijke kans zo groot mogelijk te maken. Behalve studiebeurzen voor jongeren uit minder draagkrachtige gezinnen, werden er eveneens allerhande projecten voor allerhande minderheden opgetuigd en gefinancierd, van jonge meisjes die een technische opleiding moesten volgen tot mensen met een migratieachtergrond die begeleiding en buurthuizen nodig hadden.

Vragen naar resultaten werd niet op prijs gesteld, het was/is de intentie die telt. De cultuur van commissies instellen, vergaderen, doelen stellen, evalueren, rapporteren, vergaderen, doelen bijstellen, opnieuw evalueren en zo voort, werd usance, evenals het laten meepraten van economisch belanghebbende die mede het (sociale) beleid mochten/mogen sturen. Vergelijkbaar is het “meepraten” van de suiker-producerende bedrijven zoals Coca Cola bij het JOGG, als het gaat over het vaststellen van targets (doelstellingen) die obesitas bij jongeren moet voorkomen. Na 20 jaar heel veel geld en heel veel, doelen stellen, evalueren, rapporteren, vergaderen, doelen bijstellen en opnieuw evalueren, is nagenoeg niets bereikt en toch vindt huidig staatssecretaris Paul Blokhuis nog steeds dat hij goed bezig is.

Een van de grotere maakbare dieptepunten bleek de met veel tamtam in de door Amsterdam geannexeerde gemeenten Weesperkaspel uit de grond gestampte tuinwijk Bijlmermeer. Niet de “geplande” toestroom van jonge Nederlandse gezinnen kwam op gang, maar die van de kansarmen uit de samenleving, waaronder veel mensen uit het toen net onafhankelijk geworden Suriname. Het werd de grootste probleem wijk van het land. 

Jarenlang is, met schier onuitputtelijke budgeten, geprobeerd deze planologische miskleun, met “maakbare doekjes voor het bloeden” te bagatelliseren, totdat ten langen leste iemand durfde te roepen dat de keizer in zijn blote kont liep. 

In de jaren negentig werd begonnen met een ongeveer twintig jaar durende sanering/renovatie van de wijk. 

Op 6 flatgebouwen na, werd de rest gesloopt of van hun de bovenste etages ontdaan, waarmee het aantal woningen van 13.000 naar 6.000 terugliep en de demografische druk afnam. Tevens werden, om de sociale controle in de wijk te verbeteren, de wegen die op dijken rond de flats waren aangelegd, tot maaiveldhoogte verlaagd en het complete omliggende landschap werd opnieuw ingericht. Misplaatste trots of voortgezette waanzin, de mensheid zal blijvend worden herinnert aan deze dwaling. De zes eerdergenoemde flatgebouwen met hun omliggende openbare ruimte, blijven in hun oorspronkelijke staat behouden, en gaan (voorlopig ?) verder onder de naam Het Bijlmer Museum. Zij hebben de twijfelachtig eer tot gemeentelijk beschermd stadgezicht te zijn verklaard…

Men zou toch denken, dat in de tijd die verstreken is sinds het idee van de maakbare samenleving door de realiteit werd ingehaald, de scheefgroei of zo u wilt, de excessen die daarvoor en daardoor zijn ontstaan, inmiddels zouden zijn verdwenen.

Niets is minder waar.

De kinderen van de maakbare generatie zijn inmiddels opgegroeid en velen van hen hebben (als gevolg van hun gepamerde opvoeding ?) de maakbaarheid uit hun rugzakje, tot levensvisie verheven. Ze zijn in veel gevallen, doch niet slechts, terug te vinden aan de non-profit zijde van de maatschappij; in de politiek, het onderwijs, NGO’s, de sociale-, publieke- en kunstsector. Men vindt ze echter ook tussen rechters, artiesten en mensen die zich onder het journaille scharen en verder houdt een aantal zich, veelal gesubsidieerd, bezig met mij onduidelijke en/of onzinnige maar voor hen blijkbaar verheven doelen. 

Maakbaarheids-denkers zijn overwegend geen ondernemers maar zijn, al vinden zij het kapitalisme een afkeurenswaardig systeem, voor het voorzien in hun levensonderhoud en/of voor de uitoefening van hun werkzaamheden, in veel gevallen wel afhankelijk van het geld dat dit systeem genereert.

Terwijl de rest van de maatschappij het geld verdient, strooien voornoemde mensen 24/7 hun invloed uit over de jeugd van tegenwoordig, gedreven door het motto, dat de emotionele lading belangrijker is dan de boodschap !

Die emotionele lading behelst, dat in de massa ieder individu belangrijk en welkom is. Er is altijd geld en ruimte voor jou en zelfs voor jouw (opmerkelijke) ideeën beschikbaar, een tegenprestatie wordt niet verlangt, jij bent ten slotte niet fit for life. Jij bent een slachtoffer van je niet genoten opvoeding, zeker als je de taal niet spreekt, ook wanneer je niet bent opgeleid en ook als jij je door opgelopen trauma’s uit je jeugd, of vanwege jouw afwijkende cultuur, niet kan aanpassen.

Zolang er voldoende geld beschikbaar leek, de comfort zone van de mensen in de samenleving er niet door werd aangetast en demagogische bestuurders de plooien in het weefsel van het volk nog konden gladstrijken, bleef oppositie tegen het maakbaarheidsprincipe beperkt.  

Nu blijkt dat steeds meer mensen problemen ondervinden met de bruuske wijze waarop bestuurders de samenleving in Nederland - en elders in Europa – naar hun ideologie wensen om te vormen, neemt het gemor bijna dagelijks toe.

Actuele problemen zoals de massa-immigratie worden steeds nijpender, en niet alleen op het gebied van huisvesting. Het argument dat migratie iets van alle tijden is, is niet valabel. Migraties die in het verleden uiteindelijk hebben geleid tot een wijziging van de bevolkingssamenstelling, waren nimmer het gevolg van bewust politiek beleid, nimmer zo omvangrijk en voltrokken zich nimmer in een zo korte tijdspanne. Daarbij waren deze migranten vast van plan te assimileren in de ontvangende samenleving.

Door de enorme omvang en snelheid van de huidige immigratie, waardoor de samenleving wordt verplicht allerlei vreemde tradities in sneltrein vaart te accepteren en tegelijkertijd eigen tradities ziet ondersneeuwen c.q. dient op te geven, raakt de autochtone bevolking cultureel ontheemd. 

Mede door het ondertekenen van internationale verdragen, is de soevereiniteit van de landen van de EU nagenoeg ongemerkt aan Brussel overgedragen. Daarmee heeft ook Nederland zich, schijnbaar met volle overgave, overgeleverd aan het huidige maakbare EU-beleid, dat in plaats van door realiteitszin, van gewicht wordt voorzien door het wensdenken van de Agenda 21, het VN-plan voor mondiale herinrichting. 

Wanneer men hier de toenemende gekochte, ergo ondemocratische invloeden van zelfbenoemde wereldbestuurders bij optelt, is het niet verwonderlijk dat de draagriemen van dit beleid waarmee de grenzen van de maakbaarheid zijn bereikt en hier en daar al zijn overschreden, in menig schouder beginnen te schuren. 

Steeds vaker zien huidige bestuurders in binnen- en buitenland, dat het draagvlak voor hun beleid begint afbrokkelen, en terwijl de groupies van de maakbaarheid, nog tierend te hoop lopen tegen democratisch gekozen volksvertegenwoordigers van landen als bijvoorbeeld Polen en Hongarije, worden in kringen van bestuurders elders in de EU nu ook de eerste kritische geluiden hoorbaar, waarbij dient te worden opgemerkt dat de kans groot is, dat het hier slechts een politieke afleidingsmanoeuvre ten behoeve van het groeiende aantal steeds (EU-)kritisch-wordende kiezers betreft.

Met name gezien het moorddadige op treden van de Franse president tegen de Gillets Jaunes, lijkt de hoop, dat behalve in de Nederlandse politiek, ook in Brussel, vooral bij EU-die hards als Merkel en Macron op korte termijn enige realiteitszin ontstaat, utopisch, terwijl het toch niet langer denkbeeldig is, dat achter uw rug om, de wereldwijd opgedrongen maakbaarheid van de wensdenkers, inmiddels al meer kapot heeft gemaakt dan u lief is.

Nederland op slot..?

Het is allemaal heel erg, zo erg dat geen mens zich een voorstelling kan maken hoe erg het allemaal precies is, behalve Minister President Rutte, Super Mark.

Gelukkig weten demagoog Super Mark en zijn adjudanten wat goed voor de burger is, maakt u zich geen zorgen ! Volg mijn aanwijzingen en alles zal goed komen, ook al zal u in the proces een paar rotmaatregelen moeten slikken; het is allemaal voor uw eigen bestwil, hetgeen Rutte vervolgens wenst te onderstrepen met zijn vleierij; dat ieder weldenkend mens dat zal begrijpen.

De economie groeit en groeit, horen we Super Mark steeds zeggen, je zou denken dat het inmiddels euro’s regent in heel het land. 

Helaas is het tegendeel waar. Tros-Radar wist op 8 november te melden dat er nu al 650.000 huishoudens zijn die hun energierekening niet of nauwelijks kunnen betalen, en dat dit aantal zal verdubbelen tot anderhalf miljoen huishoudens in 2030. Overigens omdat Nederland (voor het milieu, vanwege Groningen of allebei) van het gas af moet. 

Terwijl de economie van Super Mark doorgroeit voor de CEO's van de multinationals,  liggen de boeren ’s nachts wakker omdat de regering stug door zal gaan op de ingeslagen weg die de veestapel zal halveren, zit het gros van de werknemers in de bouw gedwongen door de bouwstop thuis en wacht heel autorijdend Nederland op het terugbrengen van de maximum snelheid van 130 naar 100 km/uur. 

En dit zijn slechts enkele maatregelen die genomen worden omdat er begin van dit millennium door de EU besloten is, iets aan de biodiversiteit te doen. Als een groene aflaat voor de groeiende economie, is besloten 2000 vogelsoorten en 230 verschillende habitatten in alle lidstaten, te gaan beschermen. Dit voornemen werd Natura 2000 genoemd, opgesteld in de marge van “belangrijke zaken” door een aantal enthousiaste vogelaars, die hiervoor de vrije hand kregen. Dat bleek niet aan dovemans oren gezegd. Er zijn duizenden pagina’s volgeschreven met ideeën - zoals de verplichting dat gevels van stacaravans vanaf de openbare weg slecht voor 30% (?) zichtbaar mogen zijn -, die een op een lijken te zijn opgenomen, met als gevolg dat het zo veel omvatten is geworden, dat geen mens zich de reikwijdte ervan heeft gerealiseerd. Tot nu. 

Probeert u eens Natura 2000 als PDF te downloaden. Dat gaat u niet lukken. Alleen al de uitleg over Natura 2000 is zelfs per land zo enorm uitgebreid, dat zelfs de doorsnee groen-linkser door de bomen het bos niet meer ziet.

Weet Super Mark eigenlijk zelf wel wat goed voor ons is ? Ik heb 14 november het optreden van Super Mark in de tweede kamer gezien en kreeg de indruk dat Super Mark pas sinds kort enige notie heeft van de impact van Natura 2000, dat hij zich rot is geschrokken. En toch, wetende dat er niets meer aan te peuteren valt, beloofde hij en zijn minister aan de kamer “in Brussel te gaan kijken” of er wat “postzegels” van de lijst van beschermde gebieden kunnen worden geschrapt. 

Als Super Mark het al niet schijnt te weten, kun je de EU-burgers misschien niet kwalijk nemen, geen flauw benul te hebben van de stapels EU-wetgeving die in Brussel worden bekokstoofd. 

Slechts af en toe, wanneer het de burger zelf raakt, komt deze in contact met Brussel, maar dan blijkt reeds sprake van een voldongen feit, of staat er een rotmaatregel klaar, met het excuus van Super Mark dat we Nederland niet op slot mogen doen.

Het is ongelofelijk dat na negen jaar Rutte, het gros van de Nederlanders, hem nog gelooft. Waarom ? 

Omdat Nederland allang achter slot en grendel zit, en sleutel ligt in Brussel. 

Een gnoe

Aangepast op 16-012-2021

Iedere dag opnieuw ben ik verbaasd en dat went ook niet. 

Steekincidenten,

Een liegende of ten minste onwaarachtige minister president,

Een minister die meent dat Syriërs na Assad niet bang hoeven zijn voor Nederlanders,

Een jonge dame die zich gemeenteraadslid mag noemen en nog schrikt dat islam en terrorisme met elkaar in verband worden gebracht,

De azan die nu versterkt van de minaret mag schallen,

Een subsidie verterende crimineel die al jaren de wil van 5% van de bevolking aan de andere 95% wenst op te leggen,

IS-bruiden met moordlustige kinderen die (voor berechting ?) naar Nederland moeten worden teruggehaald, doodgeschopte of onthoofde mensen, een Ghanese oproerkraaier die als een verwend kind steeds carte blanche krijgt van het OM en ga zo maar door. 

Ik kan er niet aan wennen. 

Een groot deel van de Nederlanders, of ze nu links of rechts (als je de VVD nog rechts kunt noemen) stemmen, blijkbaar wel. Het lijkt ook niet meer uit te maken wat je stemt, ieder partij, met uitzondering van de PVV of van Forum, schijnt zich geschaard te hebben achter de VN Agenda21 de Great Reset, welke zou moeten leiden naar de ideale wereld. Maar ideaal voor wie ?

Dat het voorlopig een kwestie lijkt van cherry picking, is slechts een schrale troost, zeker wanneer je de geldverslindende Nederlandse klimaatwet als voorbeeld neemt. Acht partijen; GroenLinks, PvdA, ChristenUnie, D66, VVD, CDA, SP en 50PLUS stemden voor, uiteraard allemaal om hun eigen reden. Het blijft verbazingwekkend dat miljarden kostende wetgeving, gebaseerd op discutabele uitgangspunten, hoe groen ook, wordt gesteund door partijen die zeggen zich hard te maken voor de minima. 

Daar zit hem waarschijnlijk de crux. Er waren tot voor de corona-pandemie in “het rijke Nederland” nauwelijks nog echte minima. Partijen probeerden daarom op de meest uiteenlopende wijzen een nieuw electoraat te vinden, bijvoorbeeld door bij gebrek aan minima, het vizier te richten op de “nieuwe” Nederlanders en die in grote getalen te laten instromen, of door zich groener dan groen op te stellen. De lachende derde, of beter gezegd de lachende eerste, is de VVD. Daar waar het CDA, gezien hun knieval voor de hoofddoek, de hoop lijkt te hebben opgegeven ooit weer dé middenpartij van Nederland te worden, heeft de VVD zich met haar leugenachtigheid en vlotte verkoopraatjes, in de ogen van veel kiezers naar het midden gemanoeuvreerd. In woord overigens, niet in daad.
Daar voert de VVD onder leiding van Mark Rutte haar eigen agenda(21)-punten uit. 

En de Nederlander, ongeacht of er VVD gestemd werd/wordt, vindt het blijkbaar wel goed. 

Zolang de relatief zorgeloze Nederlander, ieder avond moegestreden voor de televisie onderuit kan zakken, met de problemen van de wereld op acceptabele afstand en al dan niet twitter o.i.d. onder handbereik, gaat zijn kritiek behoudens wat gebromde verontwaardiging, wellicht niet veel verder dan een boze tweet. 

De voortdurende indoctrinatie van de eenzijdige berichtgeving (van de MSM) heeft de Nederlander te lankmoedig gemaakt, daarbij krijgt de overgrote meerderheid van de mensen liever te horen wat ze moeten doen, dan dat zij hun eigen keuzes wensen te maken en dus geven zij zich met graagte over aan de kudde. Ik noem zo iemand een gnoe. 

Gnoes zijn ondanks hun hoorns, kwetsbare dieren, en dat lijken zij te weten. Daarom verzamelen zij zich in grote kuddes, in de hoop op die manier beter beschermd te zijn voor aanvallen van roofdieren. Deze bescherming is uiteraard het grootst voor de leiders van de kudde die zich in het centrum  ophouden, maar in steeds verder afnemende mate voor de gnoes die steeds iets verder van het centrum van de kudde grazen. De leiders in het veilige centrum nemen de incidentele slachtoffers aan de periferie van de kudde voor lief, want dat is inherent aan het systeem, de prijs die het individu moet betalen voor het algemeen belang. Opmerkelijk genoeg zijn de gnoes aan de periferie van de kudde die dagelijks moeten leven met de dreiging van de roofdieren, dezelfde mening toegedaan. Overwegend dat het voor hun overleven nog steeds te verkiezen is om met andere gnoes een gedeeld risico te lopen aan de rand van de groep, in plaats van een vrijwel zekere dood tegemoet te gaan door alleen op de savanne te gaan grazen, hebben zich overgeleverd aan het systeem. 

De indoctrinatie getuigt van een enorme geslepenheid, met name waar het de televisie betreft. Een avondje kritisch (Nederlandse) televisiekijken, is tenenkrommend. 

Als het je lukt zonder weg te zappen een heel reclameblokje te kijken, heb je na afloop het idee dat, de Nederlandse bevolking tegenwoordig nog slechts bestaat uit mensen met een migratieachtergrond al dan niet “gehoofddoekt”, homo’s, gender neutrale of juist transgenders, aangevuld met wat economisch geslaagde blanke hetero’s, en dat je in een Volvo moet rijden als de toekomst van je kind je interesseert. Overigens is dat weer een dilemma omdat VW inmiddels iets doet met de recycling van accu’s. Dat het met al die duurder en steeds zeldzamer wordende metalen enorm lonend is om te recyclen en dus niets te doen heeft met uw milieu, was ook voor Apple een reden om te besluiten hun oude iPhones in te gaan zamelen.

Verder heeft een Scandinavisch energiebedrijf er geen enkele moeite mee de consument in de (klimaat-)hoek te zetten en te praten over een utopische fossielvrije toekomst…

Ook in veel televisieprogramma’s wordt de mening van de kijker schaamteloos beïnvloed. Enige weken geleden zag ik, bij hoge uitzondering, Harm Edens en zijn vrienden. Of dit het meest schrijnende voorbeeld is ? Het was zondermeer stuitend hoe vermomd in een pseudo-komisch jasje, de dogma’s van wat ik gemakshalve de linkse kerk noem, in dit programma werden gepredikt.

Geniepiger zijn programma’s als “Een tegen 100”, waarbij die 100 niets te maken heeft met het ontwikkelingsniveau van de kandidaten of de presentatrice. Het hele programma lijkt (?) bedoeld de achteloze kijker te heropvoeden, zoals het filmpje over de droogte in het oosten van Oeganda, waar de klimaatschaamte vanaf druipt. Vervolgens meldt mevrouw Tensen even later; “Het is beter om niet iedere dag vlees te eten”, om na een onhoorbaar antwoord op de vraag of de zaal dat ook doet te roepen; “wat zijn we goed bezig met z’n allen”.

Ook ten aanzien van de vragen, wordt de tv-kijker gestuurd, zoals door schijnbaar achteloos het woord “inclusie” tussen de foute antwoorden te zetten.

Ook Robert ten Brink, deinst er niet voor terug even het Amerikaans politiegeweld op te blazen in zijn introductiepraatje van zijn quiz.

En de gnoes liggen erbij en kijken ernaar.

Einstein zei ooit dat de wereld niet vernietigd wordt door hen die het kwaad verspreiden, maar door hen die er bij staan te kijken en niets doen.

Als je iets wil doen, lijken er nu nog slechts 2 mogelijkheden;

1. U veroorzaakt een revolutie.

2. U stemt Mark Rutte en zijn links kliek weg.

In alle andere gevallen bent u een gnoe !

Hebben we het gekste nu gehad ?

Jarenlang was “het Westen” op jacht naar Osama bin Laden, de man die voor veel enthousiaste doel- en kansloze jongeren met een “oosterse” achtergrond een nieuwe held werd omdat hij hun onbetekenende levens plots tot een betekenisvolle dood kon maken. 

Voor bijna de rest van de wereld, was hij het vleesgeworden kwaad van het islamitisch terrorisme.

Toen president Obama het bericht van zijn dood bekendmaakte, sprak minister president Mark Rutte zijn lof uit voor de moed en vastberadenheid bij de operatie. Volgens Rutte was een belangrijke slag toegebracht aan het terreurnetwerk al-Qaida, en hij bracht zijn complimenten over aan president Obama. "Osama bin Laden heeft verschrikkelijke daden op zijn geweten", zei Mark en ook dat het mooier zou zijn geweest als Bin Laden levend gepakt was, maar dat dat door de extreme beveiliging ondoenlijk was en voorts dat de strijd tegen het terrorisme nog niet voorbij is. "Er zijn in de wereld en in het al-Qaida-netwerk nog genoeg gekken die bereid zijn om de meest vreselijke aanslagen te plegen", zei Rutte. "We zullen er alles aan doen om deze mensen de voet dwars te zetten."*[1] En daarmee verwoordde hij de mening van ongeveer alle politieke leiders van dat moment*[2].

Er mag in die 8 jaar tijd veel veranderd zijn, de strijd tegen (vooral islamitisch) geweld en terrorisme is nog altijd even actueel. Wat veranderde, is de wijze waarop MSM reageert op islamitisch geweld en terrorisme. 

De MSM probeert op alle mogelijke manieren de identiteit van oplichters, geweldplegers en moordenaars, uit het nieuws te houden, juist wanneer het vermoeden bestaat dat deze gelieerd zijn aan de islam. 

Men kan zich afvragen hoelang de MSM het eufemisme “een incident met een verwarde man” denkt te kunnen blijven gebruiken voor een terreur daad uit naam van Allah ?

Het volk is toch niet gek ?

Of wel ?

De herinnering aan de reacties op de bekendmaking van de dood door president Barack Obama en zijn minister van buitenlandse zaken Hillary Clinton relatief vers in het geheugen hebbend, wacht je op de reacties die gaan volgen op de bekendmaking van de dood van Abu Omar al-Baghdadi door president Trump.

Hoewel dat intussen schandalige proporties aanneemt, is het allang geen verrassing meer dat de MSM, die inmiddels zover links vanuit het midden zijn weggeschoven dat ze bijna extreem rechts lijken, zelfs indien Trump morgen op slag wereldwijd de hongersnood en de woningnood in de wereld oplost, nog iets op de Amerikaanse president heeft aan te merken. 

Niettemin waren de reacties op de MSM media/de (Nederlandse) televisie niet alleen ongelofelijk, ze waren ook verbijsterend. 

Zegt u maar wat er erger is, dat de MSM dacht ermee weg te komen, of dat ze ermee wegkomen…

De televisiekijker blijkt daadwerkelijk alles kritiekloos te slikken wat hem iedere avond na weer een dag hard werken wordt voorgeschoteld. 

Onbegrijpelijk, de reacties op de dood van Abu Omar al-Baghdadi, de man die verantwoordelijk is voor de ontvoeringen, verkrachtingen, martelingen, verminkingen, massaexecuties, etnische zuiveringen, onthoofdingen en andersoortige moorden, van duizenden onschuldige baby's, kinderen, jonge vrouwen en volwassenen, acties in vergelijking waarbij Bin Laden bijna een koopknaap leek...

Toch niet alleen omdat hij niet door Obama maar door Trump is uitgeschakeld ?

Nee, het kan dus nog steeds gekker…

---

[1] https://nos.nl/artikel/237203-premier-rutte-slag-voor-al-qaida.html

[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Reactions_to_the_death_of_Osama_bin_Laden#Europe

Over huilende kinderen en trotse moeders.

Van de week las ik een tweet van een moeder over haar dochter uit groep 4, die op school bij een spelletje bingo twee keer in de prijzen was gevallen. Een ander kind, dat geen prijs had gewonnen, had daar erg om moeten huilen. De dochter besloot het huilende kind een van haar twee prijsjes te schenken, want aldus de zevenjarige; “zo kan je hem het weekend niet in laten gaan !” De tweet werd afgesloten met “Proud mom here”. 

Het pedagogische aspect van deze bingo betreft mogelijk het herkennen van cijfers en getallen en het aanscherpen van concentratie- en reactievermogen, want kinderen van 7 hebben nog geen gedachten over de herkomst van de prijsjes; wie er heeft betaald voor de grondstoffen, de productiemiddelen, het transport en de arbeid die voor dit voor het gehele proces nodig is, en tegenwoordig heel actueel, hoe groot is de emissie van stikstof en andere mogelijk milieubelastende stoffen die eventueel invloed zouden kunnen hebben op het klimaat ? 

Gelukkig maar, kinderen moeten zolang mogelijk kinderen kunnen zijn, zonder zich - gespeend van kennis - bezig te houden met volwassen zaken die voor veel volwassenen doorgaans al te lastig zijn, ze zullen nog lang genoeg zelf volwassen moeten zijn. 

Fijn, dat de moeder trots is op de ruimhartigheid van haar dochter, wanneer deze een van de twee onverwachte meevallertjes schenkt aan het huilende klasgenootje. Ik hoop alleen dat de moeder heeft uitgelegd dat - het goede gevoel van moeder en dochter ten spijt - het huilende kind hiermee niet is geholpen.

Ik hoop ook dat de moeder de dochter heeft duidelijk gemaakt, dat hoewel altruïstisch, dergelijk gedrag uitzondering dient te blijven, omdat het niet is vol te houden, dingen weg te geven, die niet door jezelf zijn betaald terwijl anderen daar hard voor hebben gewerkt. 

Dat laatste geldt uiteraard niet als je later, eventueel voorzien van een hoog salaris plus emolumenten, een publieke c.q. politieke functie gaat vervullen of voor een NGO gaat werken, omdat het in die sectoren je werk is om geld van een ander te uit te geven. 

Indien u het tot zover met mij eens bent, hoeft u niet verder te lezen. 

In het andere geval mag u zelf bepalen in welke categorie u valt, die van de huilende kinderen, die van de mensen met een publieke c.q. politieke functie of die van hen die werkzaam zijn bij een NGO.  

Onder het motto de vijand van mijn vijand is mijn vriend, kunnen de mensen van deze drie categorieën als groep (ondanks zeer onderscheidend stemgedrag, zowel per categorie als individueel, dus om hun eigen - maatschappelijke - redenen) dit systeem waar zij zelf geen geld voor hoeven te genereren, ergo een grote appreciatie voor hebben, voorlopig nog gezamenlijk in stand houden. Zo vormden in Nederland, ter bescherming van het mechanisme, bij o.a. de formaties van gemeente- en provinciebesturen, de vijanden van de vijand ondanks hun eventuele ideologische verschillen, gezamenlijk een cordon sanitair teneinde het Forum voor Democratie, dat het mechanisme wenst aan te pakken, buiten de deur te houden. Dit laatste botst misschien met uw gevoel voor rechtvaardigheid, niettemin mag dat in een democratie. 

Voor hen die niet in een van de voornoemde categorieën vallen en toch hebben doorgelezen, nog het volgende, omdat zij evengoed verplicht zijn dit mechanisme mede te financieren. 

U kunt uw kinderen leren dat alleen de zon voor niets opgaat, dat andermans geld niet onuitputtelijk is en dat het weggeven van prijsjes aan iemand die staat te huilen, de persoon in kwestie uiteindelijk niet helpt. Dergelijk gedrag lijkt wellicht heel sociaal, het blijkt steeds vaker, dat kinderen die er aan wennen dat hun huilen worden gecompenseerd, gedurende de rest van hun leven steeds moeilijker met tegenslagen kunnen omgaan en hele nare volwassenen worden.

Wie bepaalt uw leven en sponsort daarvoor de Gekkies.

Vanuit het VN-gebouw in New York, het Brusselse EU-hoofdkwartier en vele andere hoofdsteden, inclusief vanuit het schimmelende Torentje in Den Haag, wordt minzaam lachend op ‘het volk’ neergekeken, terwijl een luidruchtig deel van dat volk op Social Media - het opium voor het volk, dat dagelijks wordt gevoed door de sociaal werkers van de staatomroep en op last van de EU gecontroleerd door @jack en Mark – gewag maakt van de collectieve verontwaardiging. De verzamelde toetsenbordhelden vinden overal wel wat van, maar zijn van mening dat hun comfort zone nog niet wordt bedreigd. Gelijkgestemde visies wordt onder elkaar gedeeld en instemmend geloei klinkt als twitterende picadors venijnig uithalen naar een tegenstander, terwijl Brussel zich ondertussen onverdroten voortspoedt op de geldverslindende ingeslagen weg naar… Naar wat precies ? Het doel, zo wordt de burger voorgehouden, is een ideale Europese samenleving. Hoe die samenleving er precies uit moet zien lijkt voor de Europese Commissie en de Raad van Europa volledig duidelijk, voor veel burgers in de verschillende landen, volstrekt niet. Hoe ad hoc ook de EU-besluiten voor het volk moge lijken, het beleid lijkt de middelen te heiligen.

Kritiek op dit beleid, ongeacht van welke aard of orde, is ongewenst; het belang van enkelen, zal moeten wijken voor het belang van De Eenheid. Boeren met zachte, Gele Hesjes met harde hand, worden van het toneel verwijderd. Politici die een Euro-kritisch of anti-globaal geluid laten horen, of het nu parlementsleden, presidenten of premiers zijn, worden in het gunstigste geval populisten genoemd en/of gedemoniseerd. Mocht er in de weerwil van dat alles, toch iemand of iets in slagen de meeste stemmen van de kiezers te krijgen, dan zal er alles aan gedaan worden de populisten buiten de coalitie te houden of een referendum te negeren.

Als Jean-Claude Juncker in een interview verzucht; “Ik ben er niet in geslaagd de Europeanen van Europa te doen houden,” lijkt dat gezien de rest van dat interview veel eerder een verwijt naar de (domme ?) Europeanen die zijn geweldige visie niet snappen, dan op zelfkritiek.

Kun je het de burgers, in alle oprechtheid, kwalijk nemen dat zij niet geloven in de visie van Juncker c.s. mochten zij deze al snappen of kennen ?
Al zijn de burgers te dom om de maatregelen - die misschien niet (goed) zijn uitgelegd - te snappen, de uitwerking van het (Europees) beleid is voor hen doorgaans niet mis te verstaan.

Een klimaatakkoord gebaseerd op gegevens die als heilige waarheid werden verkondigd en nu niet meer valabel blijken, gaat de burger onmetelijk veel geld kosten, zelfs al blijft de rijk beloonde Diederik Samson als lakei van de nog rijker beloonde nieuwe klimaatpaus Frans Timmermans, volhouden dat je voor ‘slechts’ 10.000 € (!?) al flink wat kan doen…

De halvering van de veestapel zal ten minste 70.000 banen gaan kosten en dat los van de extra kosten van de invoer van buiten Nederland geproduceerde producten en de ‘klimaatgevolgen’ die dit met zich meebrengt. Van paarden achter wagens spannen hebben boeren doorgaans meer verstand dan politici, ook al ben je boerendochter.

Boerendochters hebben overwegend minder angst voor de cultuurwending die in de meeste Europese steden al meer dan 5 decennia plaatsvindt. In den beginne was de cultuurwending minder zichtbaar omdat de meeste migranten vooral onder elkaar leefden binnen de grenzen van hun wijken waar zij hun moskeeën en scholen stichtten, zodat integratie geen issue leek, inmiddels, nu door de aanhoudend toestroom van nieuwe migranten de AZC’s talrijker en voller worden en de wijken geen (woon-)ruimte meer hebben voor de nieuwe Nederlanders, blijkt er van integratie veel minder spraken te zijn, dan gepropageerd.


AGENDA 21 is een over 351 bladzijde verdeelde, 40 hoofdstukken tellende actieplan van de VN voor de duurzame mondiale ontwikkeling – het werd na drie jaar voorbereiding gepresenteerd tijdens de Earth Summit in Rio de Janeiro in juni 1992 -, dat tot een nieuwe wereldorde moet leiden. Het overtreft qua ambitie de campagne die de Communistische Partij van China van Mao Zedong, dat tussen 1958 en 1961 in sneltrein vaart werd uitgevoerd, ten einde de Chinese agrarische economie te transformeren naar een socialistische industriële maatschappij door middel van geforceerde industrialisatie en collectivisatie. Dit plan “De Grote Sprong Voorwaarts” leidde tot de hongerdood van tientallen miljoenen Chinezen.

Hoewel er nooit een ondertekening/ratificatie van Agenda 21 heeft plaatsgevonden, was er sprake van unanieme consensus tussen alle 197 deelnemende landen en in de jaren daarna is dit document integraal deel uit gaan maken van het (internationale) beleid van de betreffende landen.
In Nederland zijn deze beleidsvoornemens vertaald in het Nationaal Milieu Beleidsplan (NMP) dat vierjaarlijks wordt ondertekend door de ministers van de departementen die; Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening, Milieubeheer, Economische Zaken, Landbouw, Natuurbeheer, Visserij, Verkeer en Waterstaat en Ontwikkelingssamenwerking, in hun portefeuilles hebben.

Bij nadere bestudering van Agenda 21 blijkt dat het plan verder te gaan dan een handje vol milieubeschermende maatregelen, iets wat men op basis van de 351 pagina’s wellicht al op voorhand had kunnen veronderstellen. Er wordt in sectie I van het plan gesproken over het integreren van milieu en ontwikkeling in de besluitvorming met betrekking tot het aanpassen van consumptiepatronen en de bestrijding van armoede in minder ontwikkelde landen alsmede de bevordering van duurzame ontwikkeling van menselijke nederzettingen, en ook over demografische dynamiek, een eufemisme voor migratie.

Sectie II behandeld de “instandhouding en beheer van hulpbronnen”, te beginnen met de bescherming van de aardatmosfeer, gevolgd door een veelheid van doelen zoals de bescherming van oceanen, zeeën, binnenzeeën en kustgebieden, de bescherming, de ontwikkeling, de bestrijding van ontbossing, het beheer en het gebruik van zoetwaterbronnen en de watervoorraad en het milieutechnisch verantwoord omgaan met radioactieve, giftige en/of gevaarlijke (afval-) stoffen alsmede een geïntegreerde aanpak van de planning en het beheer van de hulpbronnen/grondstoffen.

Sectie III en IV zijn respectievelijk gewijd aan “de versterking van de rol van belangengroepen” en “de wijze van implementatie” van dit beleid.

Op de VN top van 2015 is dit plan bekrachtigd en kreeg de naam ‘Agenda 2030’.

Ondanks de vooronderstelde oprecht goede bedoelingen van de makers van dit plan en de op het oog nobele objectieven, geeft de wijze waarop de totstandkoming heeft plaatsgevonden reden tot zorg ten aanzien van de belangeloosheid. De betrokkenheid van externe partijen zoals belanghebbende NGO’s - die op verschillende niveaus coördinerend betrokken zijn bij de besluitvorming van onder meer het Nederlandse NMP – en de impact die dit plan heeft op het nationaal en internationaal is bijzonder groot.
Er nemen ongeveer 50 NGO’s, zoals Artsen Zonder Grenzen en het Rode Kruis, en profit-organisaties (bedrijven), deel aan de Nationale Commissie voor Internationale Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling (NCDO), dat speciaal is opgericht om het debat over duurzame ontwikkeling op nationaal en lokaal niveau te stimuleren. Deze Commissie onderhoudt onder meer contacten met regeringen - ook de Nederlandse - over kwesties in verband met internationale bijeenkomsten zoals het HLPF (het VN High-level Political Forum on Sustainable Development) dat verantwoordelijk is voor het gehele beleid van de VN inzake duurzame ontwikkeling. Dit forum keurt de verklaringen goed waarover onderhandeld is, evalueert de verbintenissen en de vooruitgang van de Agenda voor duurzame ontwikkeling voor 2030.
Er bestaat een wereldwijd web van personen en clubjes die, ondanks ieders eigen belang en visie, bepalend zijn voor het gemeenschappelijk beleid en de uitvoering dat resulteerde in de VN Agenda 2030, die qua ambitie “De Grote Sprong Vooruit” ver voorbij gaat.

Mocht de ondoorzichtigheid van de totstandkoming van deze Agenda 2030 nog niet hebben geleid tot het fronsen van de wenkbrauwen, het is bepaald zorgelijk te noemen, dat het beleid van deze Agenda zonder enige democratische besluitvorming tot nationaal beleid is verheven. Dit verklaart wel een aantal van de schier onbegrijpelijk besluiten en maatregelen die de verschillende regeringsleiders laatstelijk hebben genomen.

Agenda 2030 is blijkbaar de stuwende kracht van het fenomeen inzake de inzet van ‘De Jeugd’ ten einde de gestelde doelen te verwezenlijken, zoals in een daaraan gewijd hoofdstuk (25) is te lezen, omdat behalve de toekomst, de jeugd nu blijkbaar ook de wijsheid in pacht heeft.

Artikel 25.2 ; Het is absoluut noodzakelijk dat jongeren uit alle delen van de wereld actief deelnemen aan alle relevante niveaus van besluitvormingsprocessen omdat het hun huidige leven beïnvloedt en gevolgen heeft voor hun toekomst.
Naast hun intellectuele bijdrage en hun vermogen om steun te mobiliseren, brengen ze unieke perspectieven die in aanmerking moeten worden genomen.

Omdat de oorspronkelijke Agenda 21 niet diep genoeg zou ingaan op culturele aspecten, werd tijdens de eerste mondiale vergadering over cultuur in Porto Alegro in 2002, besloten tot het samen stellen van beleid ten aanzien van cultuur en om de bureaucratische brei nog ondoorzichtiger te maken, de oprichting van een mondiale organisatie UCLG (United Cities an Local Governments, het resultaat van een fusie tussen de reeds bestaande United Cities and Local Government en United Towns Organisation) om deze Culturele Agenda te coördineren. Op 8 mei 2004 in Barcelona werd het slotdocument, de VN-Agenda 21 voor Cultuur, goedgekeurd. Tegen 2015 hadden, mede door de ondersteuning van UNESCO en de Wereldbank, meer dan 500 regeringen en organisaties deze cultuuragenda geheel of gedeeltelijk in hun beleid opgenomen. De UCLG heeft weer verschillende bestuursorganen, waarin de VN een adviserend taak heeft. Van de Europese tak van het UCLG, de CEMR was VVD mastodont Annemarie Jorritsma van 2013 tot 2015 voorzitter.

De Culturele Agenda is verdeeld in de secties, Beginselen, Actieplannen en Aanbevelingen.
De "Beginselen" omvatten kernwaarden zoals culturele diversiteit en mensenrechten, alsook perspectieven ten aanzien van de uitvoering van de agenda. In het plan worden steden aangemerkt als primaire centra voor culturele productie en bestuur, waar actief cultuurbeleid noodzakelijk is voor een harmonieuze co-existentie. Cultuur zelf wordt beschreven als een essentieel onderdeel van de opbouw van burgerschap voor mensen van alle leeftijden. Deelname aan cultuur vindt o.a. plaats op internet, in de openbare ruimte en op het werk.

In de sectie "Actieplannen" is o.a. gericht op de aanmoediging van beleid ter ondersteuning van de culturele ontwikkeling en de verruiming van toegang tot cultuur zonder vooroordelen. Het vermeldt specifiek boeken, internet, musea en toerisme als vectoren voor cultuur. Het breekt een lans voor een gefinancierd lokaal cultuurbeleid, multilaterale samenwerking tussen culturele instellingen, NGO's en regeringen, en popularisering van de technisch-wetenschappelijke cultuur. Het pleit voor het recht op vrijheid van meningsuiting, de morele rechten van auteurs en kunstenaars, en de ontwikkeling van rechtssystemen voor historische bewaring.

De sectie “Aanbevelingen” geeft adviezen voor lokale en nationale overheden, regionale samenwerkingsverbanden en internationale organisaties over hoe deze Culture Agenda uitgevoerd kan worden.

In 2000 werden naast de Agenda’s nog de “Millennium Development Goals” toegevoegd, welke vanwege kritiek, onder anderen ter zake de legitimiteit, in het kader van de Post-2015 Development Agenda, in 2015 werd vervangen door de
“Sustainable Development Goals”. In 2016 weer gevolgd door de meer gedetailleerde “New Urban Agenda”.


Het is een haast ondefinieerbare kluwen van commissies, gevormd door leden uit al dan niet non–gouvernementele organisaties, commissies, adviseurs in en High-Level Panels of Eminent Persons – waarin hooggeplaatste politici en captains of Industry zoals voormalig Unilever CEO Paul Polman plaatshebben/-hadden - en overheden, kortom een door de VN geknopte mondiale Gordiaanse beleidsstructuur, met letterlijk een eigen Agenda, evenwel met een tamelijk laag democratisch gehalte.

Uiteraard is het gemakkelijk om kritiek als complot-denken weg te zetten, maar na het lezen van de Milieu en Culture Agenda’s lijken schier onbegrijpelijke beslissingen, of dat nu op lokaal, regionaal, nationaal of sub-nationaal niveau is, eenvoudiger verklaarbaar.

Nederlandse kwesties zoals Zwartepiet, De Gouden Eeuw, het klimaatakkoord – overigens ook gebaseerd op een zo blijkt inmiddels, discutabel rapport van het VN-clubje IPCC - de toenemend inzet van jongeren, zelfs in de Tv-reclames of het halveren van de veestapel, het zijn allemaal gevolgen die door dit VN-beleid kunnen worden verklaard.

Het Brusselse EU-beleid/directieven inzake de massa-immigratie, de Green Deal en internetcensuur en de Brusselse roep om een EU-leger, het lijkt allemaal naadloos aan te sluiten op dit mondiale beleid, dat schijnbaar meer weg heeft van een, mogelijk goed bedoeld maar daarom niet minder subjectief wensenlijstje, dan van een wetenschappelijk onderbouwt democratisch structuurplan.

Uiteraard zijn alle betrokkenen, om hen moverende redenen, volledig overtuigd van de juistheid van het beleid en derhalve tot in de tenen gemotiveerd om dit beleid uit te voeren, ongeacht de juistheid van de veronderstellingen of het democratisch gehalte met betrekking tot de vaststelling, terwijl het toch op werkelijk alle gebieden, het leven van iedere individuele wereldburger - van voor de wieg tot na het graf - in steeds toenemende mate ingrijpend zal beïnvloeden, een proces dat al even onderweg is en inmiddels niet meer lijkt te stoppen.

Er is dus geen sprake van een (nationaal) partijkartel, doch slecht van bijna 200 nationale regeringen, die zich zonder instemming van de burgers hebben geconformeerd aan een wereld omvattend VN-plan, dat moet leiden tot een nieuwe wereldorde naar de wensen van… Tja, van wie precies ?

Het is onmogelijk om de ontelbare touwtjes te volgen, teneinde te kunnen zien wie daar aan trekken. Het lijkt op een zelfvoorzienende mega-bureaucratie die zichzelf in stand houdt, een entiteit welke op zichzelf beweegt. ‘Eminent Persons’, waaronder veel politici en miljardairs, zoals Angela Merkel, Emmanuel Macron, Bill Gates, George Soros en andere minder bekende influencers, zullen dit gedrocht, los van hun vermeende competentie, op basis van hun visie en/of hun financieel belang, probeert te sturen, onbezorgd over de uitslag van dit experiment, want als het fout loopt zijn zij de laatste die daarvan de gevolgen zullen ondervinden.

En ondertussen wordt er in New York, in Brussel en in andere hoofdsteden, minzaam lachend op het volk neergekeken.