Van een muisje

Van een muisje 

Enige tijd geleden moesten de planken van een houten terras worden vervangen. Bij het verwijderen van de oude planken, legde ik een muizennestje bloot. Hoewel ik het niet aflatend protesterend gepiep van het muisje begreep, bukte ik, gewapend met stoffer en blik, mijn bijna ruim 100 kilo wegende en ongeveer 1.87 metende lijf, om het nestje op te vegen. Het muisje van nog geen 4 cm groot, richtte zich zittend op zijn achterpoten op, keek mij aan en tot mijn verbazing en ook schrik, sprong het naar mij op.

Het muisje zal zijn verhuisd of misschien, en dat zou nog eens een mooie streek zijn, heeft het muisje nadat ik de nieuwe planken had aangebracht zijn nestje opnieuw ingericht. Ik vroeg mij later nog eens af of ik het nestje niet net zo goed had kunnen laten zitten, een zo dapper muisje had dat in mijn ogen wel verdiend. Maar dat is achteraf. 

Sinds enkele maanden ga ik ’s avonds naar bed, in de hoop dat de coronawaanzin morgen stopt, dat er morgen iemand opstaat die zegt; “dit heeft nu lang genoeg geduurd !” 

Ik ben vol vertrouwen dat die morgen komt, de geschiedenis van de mensheid is daartoe mijn houvast, vraag mij echter niet wanneer. 

Vraag mij ook niet wat de schade voor de mensheid dan zal zijn, die momenteel met iedere dag dat deze totalitaire waanzin langer duurt, exponentieel groter wordt. Want van waanzin kunnen we toch wel spreken als we het totalitaire beleid beschouwen dat de mensheid vanwege een met de griep vergelijkbaar virus momenteel wereldwijd krijgt opgedrongen. Het totalitair beleid, waarvoor Grondwetten en grondrechten terzijde worden geschoven alsof de democratie niet meer bestaat, staat in geen enkele verhouding met de zogenaamde pandemische bedreiging. 

Het wordt in het licht van zeer betrekkelijke werkzaamheid van de prik, de toenemende bekendheid inzake ernstige tot zeer ernstige bijwerkingen van de prik en vooral de aangetoonde afbraak van het immuun die deze veroorzaakt, steeds lastiger vol te houden dat er door de disproportionele (dwang-)maatregelen, zeker op de lange duur, werkelijk levens zullen worden gered. 

Het is m.i. hoog tijd onze menselijke nietigheid te erkennen, onze naïeve hoogmoed af te leggen en ons te realiseren dat we nooit iedereen kunnen redden en als onderdeel van het leven (corona-)doden zullen moeten accepteren, ongeacht het aantal, simpelweg omdat zo blijkt, we ons nooit uit deze dystopie zullen kunnen prikken. 

 

Iedereen die op basis van de huidige kennis over het coronavirus nog van mening is dat dit totalitaire beleid, en ik gebruik het woord zeer bewust, gerechtvaardigd is, is of te dom om het te zien, of is willens en wetens bezig de (individuele) rechten van de mens geweld aan te doen. Van deze laatste groep zijn zij die menen dat het belang van enkelen, ondergeschikt moet zijn aan dat van velen, de ergste in hun soort. De dag dat de mensheid wil dat deze waanzin stopt, zijn zij als eerste aan de beurt.

Of gaat het om iets anders ? 

Kwam wederom de hoogmoed voor de val ? Is er gegokt en verloren ? En is het verlies te groot gebleken, zo groot dat men opnieuw en hoger inzet, niet per se overtuigd dat men deze keer wel wint, als wel zich verlatende op het idee dat zolang men blijft gokken er een kans is het totale verlies terug te verdienen en zo de schande van het immer hoger oplopend verlies en de (persoonlijke) consequenties daarvan te ontlopen ?

Als jongste van mijn negen broers, heb ik vroeger hun gespreken aangehoord over hun vermeende heroïsme indien zij in dezelfde situatie terecht zouden komen als waarin verschillende van mijn inmiddels allemaal aan ouderdom overleden ooms hebben gezeten. Deze ooms waren militair actief in de Tweede Wereldoorlog en in zaten het verzet, sommige zijn geïnterneerd en krijgsgevangenen geweest. 

Er bekroop mij tijdens die gesprekken altijd het gevoel dat mij ook nu nog steeds bekruipt wanneer ik documentaires of films over oorlogen bekijk en dat een mengeling is van ongeloof, onmacht en angst. Zou ik ooit het lef hebben te doen wat mijn ooms en zovele anderen deden, hun leven in de waagschaal stellen om hun vrijheid en die van de hele mensheid te heroveren ?

Nu de corona-waanzin steeds verder oprukt in de wereld en de kans toeneemt dat men, zeker nu mensen als Ursula von Leyen de vaccinatieplicht presenteren als ‘bespreekbaar’ voor de hele EU, straks op mijn deur klopt omdat daar geen groen vinkje op staat, denk ik terug aan die gesprekken. 

Door mijn gevoel meen ik nu te begrijpen waarom mensen zoals mijn ooms, deden wat ze deden, omdat ik inmiddels misschien wel hetzelfde voel. 

Het is namelijk geen lef dat je ertoe brengt om op te staan, het is net als in het geval van dat muisje een mengsel van ongeloof, onmacht en angst, dat leidt tot onberedeneerde pure wanhoop, simpelweg omdat je alternatief niet kan te accepteren, al wordt het je dood.