Candy Crush

Het interactive Facebook-spelletje waarbij je snoepjes moet verschuiven om het gestelde doel/level te halen. Als dat in het aantal gegeven zetten niet lukt, verschijnt er op je scherm een (bewust?) depressieopwekkend poppetje en de boodschap, dat je (ongeacht je voortgang) ‘er bijna bent’ en dat als je nu stopt je de ‘bonussen’ kwijtraakt en een leven verliest, maar dat je in de shop, waar ook extra boosters te koop zijn, extra zetten kan kopen.

Wanneer je maximale vijf levens zijn verbruikt, moet je steeds 30 minuten wachten op een nieuw leven. Wil je daar niet op wachten, dan kun je wederom de beurs trekken en in de shop nieuwe levens te kopen. 

De psychologische beïnvloeding van met name de getoonde boodschappen gedurende het spel alsook van het opgedrongen competitie-element, is enorm.

Ik speel het ook, echter aan dit verdienmodel heb ik nog nooit een cent uitgegeven en zal dat ook nimmer doen. Dat is niet alleen uit principe, maar ook omdat je als speler het algoritme van dit schijnbaar eenvoudige en onschuldige spelletje niet kan beïnvloeden. Het resultaat van iedere zet, hoe weloverwogen ook, is aan het algoritme ondergeschikt.  

Sterker nog, ik heb zelfs het sterke vermoede, dat wanneer in een level het in het algoritme vastgestelde minimaal aantal pogingen te ver wordt overschreden, het algoritme je plotsklaps, ongeacht hoe of wat je schuift, een level laat winnen, teneinde te voorkomen dat je de kudde verlaat en verloren bent voor in dit geval, het verdienmodel Candy Crush.

Onlangs dacht ik heel even dat het coronabeleid, meer specifiek het vaccinatiebeleid, enige gelijkenis vertoont met Candy Crush, want ook dat lijkt een schijnbaar eenvoudig en onschuldig spelletje dat erop gericht is je in de kudde te houden. Het verschil kan echter niet groter zijn. 

Niemand dwingt mij om Candy Crush te spelen, 

ik kan ermee stoppen wanneer ik dat wens, 

en als ik dat doe, 

beperkt dat mijn leven niet.