Paradigma ?

Het begrip paradigma wordt door Wikipedia als volgt omschreven;

In de wetenschapsfilosofie duidt paradigma op het stelsel van modellen en theorieën dat, binnen een gegeven wetenschappelijke discipline, het denkkader vormt van waaruit de werkelijkheid geanalyseerd en beschreven wordt. Langer bestaande paradigma's worden vaak niet meer bewust beleefd. Onderwijs maakt een paradigma vanzelfsprekend. 

Het paradigma is in de wetenschap geaccepteerd, zoals lobbyen in de politiek, evengoed is het opmerkelijk dat de mensheid zoveel vertrouwen stelt in een analyse die de uitkomst is van onbewezen theorieën en modellen, die deze analyse dus in feite onzinnig maakt.

Is de zinsnede dat paradigma’s vaak niet meer bewust worden beleefd, niet eigenlijk een eufemisme voor; paradigma’s worden inmiddels als waarheid beschouwd ?

Dat onderwijs een paradigma vanzelfsprekend maakt, is op zijn minst onrustbarend. Het maakt studenten zelfgenoegzaam, gemakzuchtig, kritiekloos, terwijl kritisch denken, zichzelf en zijn theorieën in twijfeltrekken, de belangrijkste eigenschap van een wetenschapper zou moeten zijn. Deze zelfgenoegzaamheid en gemakzucht hebben inmiddels al decennialang hun invloed op de samenleving. Terwijl ‘de politiek’ al sinds de jaren ’70 klaagt over de tanende interesse voor bètastudies, is de samenleving, met de politiek en het onderwijs voorop, ongeveer vanaf datzelfde moment vol gaan lopen met weinig zelfkritische alfa’s en gamma’s, die de hun aangereikte informatie ook nooit kritisch hebben hoeven beoordelen, doch slechts moesten opslaan.

Een paradigma zou in handen van wetenschappers, die de inhoud en de reikwijdte van het paradigma begrijpen, een veilig en met grote zorg omringt middel moeten zijn om voorzichtige hypotheses te stellen, die vervolgens op hun ‘houdbaarheid’ getest dienen te worden. 

Helaas blijkt in toenemende mate dat paradigma’s het mondiale beleid bepalen. Een van de meest treffende voorbeelden is het klimaat. 

Hoewel diverse pijlers (paradigma’s) van het ‘klimaatalarm’ inmiddels onderuit zijn gehaald, vliegt klimaatpaus Timmermans met in zijn kielzog onderknuppel Samsom en gevolgd door een aanzienlijke, grotendeels uit studenten bestaande zwerm, als een hedendaagse Icarus nog immer richting de zon, blind en doof voor kritische argumenten, mensen die de emotionele lading overwegend belangrijker achten dan de boodschap.

In welke mate het klimaatcircus wordt gestuurd door invloeden van mensen, die hopen dat hun toekomstige inkomstenstijging evenredig zal zijn met de stijging van de ons aangeprate angst voor een eventuele stijging van de zeespiegel, zal de tijd ons leren. 

Hetzelfde geldt voor Covid-19/Corona. Hoe verder Mark, Hugo en hun onderknuppels, samen, onze samenleving het corona-moeras invoeren, des te lastiger de weg terug.

Je hoeft geen wetenschapper te zijn, slechts je gezond verstand te gebruiken, je niet door (doods)angst te laten verlammen, om de volledige incoherentie van het (mondiaal) zwalkende coronabeleid te zien. Niettemin is het juist een harde kern van schijnbaar onwrikbare wetenschappers die blijven volhouden dat de maatregelen op hun plaats zijn, deze liefst nog zouden uitbreiden en strenger willen handhaven en tegelijkertijd het toenemend aantal wetenschappelijke collega' met een afwijkende mening, honend proberen af te serveren of liever nog negeren, volhardend op de door hun ingeslagen weg, zelfs nu blijkt dat een prikpercentage van ruim 80%, de mortaliteit van een ziekte met een marginale IFR van rond de 0,15%, eerder lijkt te vergroten dan te verkleinen.

Niet alleen de (tot nu toe) bekende dubieuze effecten, die het gevolg zijn van het gevoerde coronabeleid zijn reden tot zorg, ook de rechtmatigheid van het beleid zelf staat ter discussie. 

De MSM zal er geen ruchtbaarheid aan willen geven, en wanneer zij niet anders kan, alle kritiek inzake corona ridiculiseren, afdoen als complottheorieën en debunken, eventueel met gegevens die net zo oncontroleerbaar of tegenstrijdig zijn. 

Illustrerend in dit kader is het Request for Investigation dat diverse juristen bij het ICC (International Criminal Court = het Internationaal Strafhof in Den Haag) hebben ingediend, en welke is aangevuld met nieuwe elementen, waaronder beëdigde verklaringen van vooraanstaande deskundigen zoals Nobelprijswinnaar professor Luc A. Montagnier, de viroloog die ontdekte dat het Human Immunodeficiency Virus (HIV) de veroorzaker is van aids. 

In dit 27 pagina’s tellend verzoek (volgens de indieners voorzien van bewijs) wordt gesteld dat regeringen over de hele wereld alsmede hun adviseurs medeplichtig zijn aan genocide, misdaden tegen de menselijkheid en schendingen van de code van Neurenberg.

Inmiddels wordt vanwege zijn rol bij dit verzoek, de expertise en deskundigheid van Montagnier door diverse media (moedwillig ?) in twijfel getrokken, bijvoorbeeld door in de tekst aanhalingstekens te gebruiken wanneer het gaat over, bepaalde “deskundigen” en daar vervolgens aan toe te voegen dat Montagnier een bekende COVID-19 conspiracy theorist is.

Het zou niet alleen de vasthoudendheid moeten zijn waarmee corona-kritiek wordt gecensureerd en de mate waarin corona-critici worden geweerd of geridiculiseerd, maar eerst en vooral het sinds het begin van de corona-uitbraak gevoerde corona-beleid, even incoherent, contradictoir als onverklaarbaar, dat zelfs een geprikt mens aan het denken zou moeten zetten, maar blijkbaar is de doodsangst voor corona te verlammend. 

 

 

Rutte, en Nederland

Het is, in ieder geval voor mij, onbegrijpelijk, dat Mark Rutte in de positie verkeert om straks zijn vierde kabinet te lanceren. Onbegrijpelijk dat het gros van de Nederlanders nog steeds veel vertrouwen blijkt te hebben in de man die in heel Nederland een spoor van afbraak en wanbeleid achter laat, de man die waarschijnlijk de geschiedenis in gaat als de grootste leugenaar die in Nederland ooit minister-president werd, de man die vanuit zijn ivoren torentje met grote woorden en veel misbaar zijn onderste stenen in de Hofvijver plonst, maar die stenen al is vergeten nog voordat de uitdijende rimpels van het wateroppervlak verdwenen zijn. 

Opmerkelijk dat deze man daar steeds mee wegkomt, deze man wiens sorry net zoveel waard is als zijn beloften, de man die al jaren verantwoordelijk is voor het gevoerde beleid, maar door het wisselen van petten, het verwijzen naar departementen, ministers, OMT’s, ‘Europa’ of anderszins en desnoods door het uiten van leugens of het voorwenden van geheugenverlies, steeds zijn verantwoordelijkheid weet te ontlopen.

Nederland schijnt het allemaal goed te vinden, Nederland heeft opnieuw voor hem gekozen, Nederland staat erbij en Nederland kijkt ernaar en Nederland ziet dat het goed is. 

Nederland heeft gekregen wat het verdient. Sterker nog, Nederland krijgt het nog beter. Nog even en Nederland bezit niets meer, maar Nederland zal evengoed erg blij zijn, want Nederland wenst niets te bezitten, wanneer Nederland zelfs in ruil voor slaafse volgzaamheid, zorgeloos kan zijn. 

Nederland vindt het ook geen probleem dat Rutte Nederland, zowel financieel als grondrechtelijk, aan de EU verkwanselt, ook daar wordt Nederland blij van, want Nederland is van mening dat dit goed is voor de vrede, de werkgelegenheid, het klimaat, de bestrijding van racisme, en wat al niet meer, en blijkbaar wil Nederland daar graag voor betalen. Steeds als de EU gouden bergen belooft, staat Nederland te juichen, ook als dit ten koste gaat van de pensioenen van Nederland. 

Het is voor Nederland dan ook onbegrijpelijk dat er nog mensen zijn die een probleem hebben met The Great Reset. Wat is er nu fijner dan het optimale blije leven, waarin je nooit meer verantwoordelijkheid hoeft te dragen omdat iedere beslissing je uit handen is genomen en je door een wearable chip gestuurd wordt ? 

De toekomst ziet er geweldig uit voor Nederland, want Nederland wil geen gedoe, Nederland zal zich onderwerpen aan alles en iedereen, als Nederland zijn verantwoordelijkheid maar kan ontlopen, Nederland wenst niet te blaffen, omdat het niet durft te bijten en Global Citizen Rutte is de man die dat voor Nederland allemaal fiksen kan.

De langste adem

Wie denkt dat politiek een zaak is van door humane idealen gedreven mensen, ten behoeve van het volk dat men zegt te vertegenwoordigen, is ofwel naïef ofwel zwakzinnig. Ik dacht daaraan na het zien van de film “Fair Game”. 

De film is het waargebeurde verhaal, over het aan de kaak stellen van de leugen, die voor voormalig VS-president George W. Bush de weg vrijmaakte de oorlog in Irak te starten; Valerie Plame, geheimagent bij de CIA, is getrouwd met diplomaat Joseph Wilson. Door haar CIA-collega’s wordt Wilson, die veel diplomatieke
ervaring heeft in de betreffende regio, overgehaald om een onderzoek te doen, ten einde te achterhalen of Irak ten behoeve van de bouw van kernwapens, yellowcake (uranium) zou hebben gekocht in Niger. Wilson stelt vast dat dit niet het geval is en meldt dat in zijn rapport. Meer verklap ik niet, dus kijk de film en/of lees de boeken van Valerie Plame “Fair Game” en Joseph Wilson “The Politics of Truth”. 

Politiek is sinds het bestaan van de mensheid - tenzij in een dictatuur - nooit een opzichzelfstaande macht geweest. Het is de arena waarin de belangenbehartigers, vooruitgeschoven door, of ten minste gelieerd aan, de werkelijke machtigen der natie c.q. der aarde, waaraan deze volksvertegenwoordigers overwegend schatplichtig zijn, elkaar bestrijden ten faveure van deze machtige broodheren. De invoering ooit van democratie, heeft daar niets aan veranderd, tenzij ten nadele van het volk. 

Zoals vakbonden ooit alleen maar werden toegestaan omdat de werkgevers dit profijtelijk vonden voor hun productie, werd democratie vooral toegestaan om ‘de politieke oppositie’ binnen het volk beter te kunnen managen.

Juist de op mondiale schaal ontplooide initiatieven, zoals onder meer van de VN en de EU maken, voor wie het wil zien, dit proces steeds beter zichtbaar. Politici wereldwijd, ongeacht van welke signatuur, laten hun (vaak zeer gebrekkige of zelfs volledig ontbrekende) kennis van de onderwerpen waarover zij moeten beslissen, bijspijkeren door overwegend dezelfde lobbyisten, die allemaal worden betaald worden door, en het belang dienen van, diezelfde machtigen der aarde, die daarnaast via niet altijd even duidelijke structuren, politieke invloed kopen/financieren, zoals bijvoorbeeld George Soros met zijn Open Society clubjes, die geld fourneerde aan de nieuwe Nederlandse politieke partij Volt of Megalomaan Pharma Specialist en Zonsverduisteraar Bill Gates.

Mocht een politicus te lang aan zijn (initiële) idealen blijven vasthouden, dan wordt deze, direct of indirect gemasseerd en eventueel al dan niet voorafgegaan c.q. begeleid door een (wederom door de machtigen der aarde gefaciliteerde/gefinancierde) demoniserende mediacampagne, en indien noodzakelijk met de nodig dwang, door de zijdeur afgevoerd, waarbij men wederom indien dit nodig wordt geacht, de hand wordt gelicht met de internationale rechten van de mens en, zelfs over lijken gaat. Politiek op deze manier bedrijven is derhalve na mensenhandel (of is dat equivalent ?) de smerigste en meest verwerpelijke bezigheid die ik kan bedenken.

Politici verkeren zolang zij 'leveren' onder de hoede van hun beschermheren, en ook na hun politieke loopbaan, in de banencarrousel, blijven zij gedeputeerden van deze werkelijk heersers. Echter ook voor deze onderknuppels geldt dat zij als ‘aangeschoten wild’ worden aangemerkt, eenvoudig inwisselbaar zijn. Afhankelijk van de loyaliteit volgt een ‘Mona Keizertje’ of een ‘Edith Schippertje’ ! 

Niettemin is loyaliteit macht en macht, zo ervaart ook Global Citizen Rutte, is verslavend. 

MP Mark heeft zich geconformeerd aan de route die Klaus Schwab voor de mensheid heeft bepaald en Mark heeft in ruil daarvoor zelfs een onderscheiding met bijbehorend WEF-tasje ontvangen, met welke laatste Mark apentrots op en rond het Binnenhof wandelt, terwijl hij zich intussen niets meer aan de Nederlander gelegen laat liggen; die feodale horigen hebben toch geen benul van wat goed voor ze is !

De onbenulligheid van deze ‘horigen’ lijkt, zolang er geen bewijzen zijn van verkiezingsfraude, de enige verklaring voor de nog immer voortdurende loyaliteit die de kiezers aan een degelijke leugenaar betuigen, tenzij het om angst gaat, wat overigens gemeenlijk ook voorkomt uit onbenulligheid.

Doodsangst is het instrument waarmee wereldwijd het coronabeleid is doorgedrukt en zelfs nu, of beter gezegd, juist nu het corona-momentum tanende is, wordt deze psychologische oorlogsvoering geïntensiveerd, teneinde de volledige wereldbevolking tot acceptatie van een vervangend systeem van nieuwe wereld orde te dwingen, dat niet alleen letterlijk onmenselijk is, maar dat nota bene bedacht is door precies die mensen die verantwoordelijk zijn voor de jarenlange instandhouding van het huidige (eveneens onmenselijke) systeem waarvan zijzelf ten aanzien van hun positie en/of rijkdom, 100% hebben geprofiteerd !

Het is een kwestie van tijd, zo leert de geschiedenis, voordat ook de utopische luchtballon van Klaus en zijn Global Citizens klapt of leegloopt. Het lijkt een schrale troost dat zij dan rekenschap moeten geven over hun (mis-)daden die, zoals het er nu naar uitziet, ver uitstijgen boven die van de meest gehate volksmenners in de menselijke geschiedenis beschreven zijn en verder nog nimmer op een zo grote schaal werden uitgevoerd, zoals het weinig bevredigend is dat vele geprikten pas zullen beseffen dat zij hun vrijheid kwijt waren wanneer zij deze terugkrijgen en je niet zullen bedanken voor je standvastigheid. 

Maar weet dat wij met genoeg zijn, met meer dan genoeg, ook al het zal nodig zijn een lange adem te hebben, wellicht een heel lange adem, vergeet echter niet dat de beloning, je herkregen vrijheid, groot genoeg zal zijn om nu de druk te weerstaan. 

Hou vol vraag ik jullie, en al wordt het je dood, kun je er straks niet zelf meer van profiteren, bedenk dan goed; 

Dat je het ook voor een ander doet !

 

Candy Crush

Het interactive Facebook-spelletje waarbij je snoepjes moet verschuiven om het gestelde doel/level te halen. Als dat in het aantal gegeven zetten niet lukt, verschijnt er op je scherm een (bewust?) depressieopwekkend poppetje en de boodschap, dat je (ongeacht je voortgang) ‘er bijna bent’ en dat als je nu stopt je de ‘bonussen’ kwijtraakt en een leven verliest, maar dat je in de shop, waar ook extra boosters te koop zijn, extra zetten kan kopen.

Wanneer je maximale vijf levens zijn verbruikt, moet je steeds 30 minuten wachten op een nieuw leven. Wil je daar niet op wachten, dan kun je wederom de beurs trekken en in de shop nieuwe levens te kopen. 

De psychologische beïnvloeding van met name de getoonde boodschappen gedurende het spel alsook van het opgedrongen competitie-element, is enorm.

Ik speel het ook, echter aan dit verdienmodel heb ik nog nooit een cent uitgegeven en zal dat ook nimmer doen. Dat is niet alleen uit principe, maar ook omdat je als speler het algoritme van dit schijnbaar eenvoudige en onschuldige spelletje niet kan beïnvloeden. Het resultaat van iedere zet, hoe weloverwogen ook, is aan het algoritme ondergeschikt.  

Sterker nog, ik heb zelfs het sterke vermoede, dat wanneer in een level het in het algoritme vastgestelde minimaal aantal pogingen te ver wordt overschreden, het algoritme je plotsklaps, ongeacht hoe of wat je schuift, een level laat winnen, teneinde te voorkomen dat je de kudde verlaat en verloren bent voor in dit geval, het verdienmodel Candy Crush.

Onlangs dacht ik heel even dat het coronabeleid, meer specifiek het vaccinatiebeleid, enige gelijkenis vertoont met Candy Crush, want ook dat lijkt een schijnbaar eenvoudig en onschuldig spelletje dat erop gericht is je in de kudde te houden. Het verschil kan echter niet groter zijn. 

Niemand dwingt mij om Candy Crush te spelen, 

ik kan ermee stoppen wanneer ik dat wens, 

en als ik dat doe, 

beperkt dat mijn leven niet. 

Nuremberg 2.0

Al vaker heb ik de vraag gesteld, waarom het gros van de mensen in de huidige samenleving zich nog steeds veel eerder laat leiden door een rijke idioot dan door een verstandige zwerver.

Het antwoord is eenvoudig; De neolithische revolutie die 13.000 jaar geleden aanving, introduceerde het fenomeen overschot, en als gevolg daarvan begrippen als bezit c.q. materiële rijkdom. Snel daarna ontstond het idee dat de mate van iemands bezit, de mate van iemands succes uitdrukt en dat de mate daarvan direct afhankelijk is van de mate van iemands verstand. 

Men hechte abusievelijk geloof aan het idee dat domme mensen weinig of geen bezit hebben en intelligente mensen juist heel veel, en die zelfde gedachtegang volgend, ook het omgekeerde, dat iemand die niets of weinig bezit dom is, en iemand die veel bezit intelligent. 

Helaas is deze mythe door de eeuwen heen, tot op de dag van vandaag en in toenemende mate, de leidraad voor beleidsmakers en bestuurders op wereldwijde schaal, aan wiens capaciteiten dan ook met een gerust hart getwijfeld kan worden, omdat deze lieden daarmee negeren dat in de hele geschiedenis van de mensheid de verkrijging van bezit, een enkele mogelijke uitzonderingen daargelaten, niet of nauwelijks een kwestie was van intelligentie, maar het gevolg van de meest effectieve combinatie van spierballen en ambitie.

Mensen die andere pennenvruchten van mijn hand hebben gelezen, weten dat ik overwegend geen hoge pet op heb van beleidsmakers en bestuurders. Het zijn veelal de onderknuppels van hen die Étienne de la Boétie in “La Servitude Volontaire”*, tirannen noemt. Het zijn de wannabe’s die voor het verkrijgen van een deel van de buit de voeten kussen, waarmee het volk, dat zij zeggen te dienen, wordt vertrapt. 

Ten aanzien van de instandhouding van de mythe door deze beleidsmakers en bestuurders, zou men zich kunnen afvragen of deze lieden bovengenoemd feit negeren omdat zij het niet (kunnen) zien, of omdat zij het niet wensen te zien ?

Het antwoord op deze vraag is vanzelfsprekend van geen enkel belang omdat het in beide gevallen van een minstens even grote domheid getuigt. 

Niettemin zal de toekomst uitwijzen of de huidige bestuurders op dit moment aan de goede kant van de geschiedenis staan, of zij echt iets hebben geleerd van het Nurembergproces en daaruit voortkomende code.

Evengoed; ongeacht het antwoord op voornoemde vraag, veronderstel ik dat de beleidsmakers en bestuurders en hun leger useful idiots, die zich koesteren in de schaduw van de machtig geachte rijke idioten en naar hun megalomane pijpen dansen, niet in de naïeve veronderstelling verkeren dat door hen al dan niet bewust gepleegde misdaden, ongestraft zullen blijven, want als de geschiedenis ons ten minste iets heeft geleerd, dan is het wel dat de waarheid, zelfs op de langere termijn, uiteindelijk altijd sneller is.

Het is in dit verband trouwens niet per se noodzakelijk om de huidige periode te vergelijken met die van de laatste wereldoorlog. Tot mijn grote ongenoegen kan ik u verwijzen naar de rest van de menselijk geschiedenis, waarin meer dan voldoende beschrijvingen zijn te vinden van de lotgevallen van een lange stoet bestuurders, die niet het volk dienden, maar zich slechts van het volk bedienden. 

*(zie hier mijn Nederlandse vertaling)