De Februaristaking.

Het is 25 februari vandaag, 80 jaar geleden dat Amsterdamse arbeiders op instigatie van stratenmaker Willem Kraan, lid van de Communistische Partij Nederland (CPN) een algemene staking uitriep. Hoe impopulair het ook moge klinken, het was primair een politieke staking. De CPN had voor een eerdere datum een staking aangekondigd als reactie op de arbeisseinzetsvan staalarbeiders in Duitsland. Deze staking werd afgeblazen omdat de Duitse bezetter had toegezegd deze tewerkstellingen te stoppen. 

Niettemin was er voor de CPN nog een ander zeer belangrijk punt actueel; de vrees voor de politieke machtsovername van de partij van Anton Musserts, de Nationaal Socialistische Beweging (NSB). De CPN was van mening dat de actiebereidheid voor deze algemene staking gericht tegen de NSB groter zou zijn indien zij het antisemitisme van de NSB aan de kaak zou worden gesteld onder het motto; “de gehele massa mobiliseren, omdat de hele massa hiertegen was”. 

 

Bij de officiële herdenking van de staking in Amsterdam waren de eerste jaren, opmerkelijk genoeg, de communistische organisatoren van de Februaristaking niet welkom. Opmerkelijk is ook dat de nadruk vooral ligt bij de Jodenvervolging en minder op de politieke aanleiding van de staking, maar daar heeft de gehele massa vrede mee, omdat ook hiervoor geldt dat achteraf iedereen in het verzet zat en niemand bij de NSB.

 

Ook vandaag wordt er weer herdacht bij het beeld dat Mari Andriessen in 1952 ontwierp om het verzet van de kleine man tegen grote overheersing uit te beelden, en dat opmerkelijk genoeg niet De Stratenmaker maar De Dokwerker heet. Het wordt dit jaar live uitgezonden op de nationale televisie en het zal mij benieuwen welke politici daar prominent in beeld zullen komen, zo vlak voor de verkiezingen. 

 

Het zijn op en rond dit soort dagen dat zichzelf antifascist noemende mensen, al dan niet opgejut door politici en hun lakeien in de media, menen dat het hun taak is om luidruchtig iedereen die zich niet aansluit bij de grote massa, te veroordelen.

 

Het is ook op en rond dit soort dat de woorden van Jacques Presser in mijn hoofd klinken "Als de fascisten terugkomen, noemen ze zich antifascistisch".