De Februaristaking.

Het is 25 februari vandaag, 80 jaar geleden dat Amsterdamse arbeiders op instigatie van stratenmaker Willem Kraan, lid van de Communistische Partij Nederland (CPN) een algemene staking uitriep. Hoe impopulair het ook moge klinken, het was primair een politieke staking. De CPN had voor een eerdere datum een staking aangekondigd als reactie op de arbeisseinzetsvan staalarbeiders in Duitsland. Deze staking werd afgeblazen omdat de Duitse bezetter had toegezegd deze tewerkstellingen te stoppen. 

Niettemin was er voor de CPN nog een ander zeer belangrijk punt actueel; de vrees voor de politieke machtsovername van de partij van Anton Musserts, de Nationaal Socialistische Beweging (NSB). De CPN was van mening dat de actiebereidheid voor deze algemene staking gericht tegen de NSB groter zou zijn indien zij het antisemitisme van de NSB aan de kaak zou worden gesteld onder het motto; “de gehele massa mobiliseren, omdat de hele massa hiertegen was”. 

 

Bij de officiële herdenking van de staking in Amsterdam waren de eerste jaren, opmerkelijk genoeg, de communistische organisatoren van de Februaristaking niet welkom. Opmerkelijk is ook dat de nadruk vooral ligt bij de Jodenvervolging en minder op de politieke aanleiding van de staking, maar daar heeft de gehele massa vrede mee, omdat ook hiervoor geldt dat achteraf iedereen in het verzet zat en niemand bij de NSB.

 

Ook vandaag wordt er weer herdacht bij het beeld dat Mari Andriessen in 1952 ontwierp om het verzet van de kleine man tegen grote overheersing uit te beelden, en dat opmerkelijk genoeg niet De Stratenmaker maar De Dokwerker heet. Het wordt dit jaar live uitgezonden op de nationale televisie en het zal mij benieuwen welke politici daar prominent in beeld zullen komen, zo vlak voor de verkiezingen. 

 

Het zijn op en rond dit soort dagen dat zichzelf antifascist noemende mensen, al dan niet opgejut door politici en hun lakeien in de media, menen dat het hun taak is om luidruchtig iedereen die zich niet aansluit bij de grote massa, te veroordelen.

 

Het is ook op en rond dit soort dat de woorden van Jacques Presser in mijn hoofd klinken "Als de fascisten terugkomen, noemen ze zich antifascistisch".

Trouw bakt ze maar wat graag ‘bruin’…

Onder auspiciën van top chef Cees van der Laan, serveerde de redactionele brigade van Trouw eind januari een menu bestaande uit een keur van links populistische gerechten, gekruid met een veelheid demagogie en genereus doorspekt met de vette selectieve-democratie waarvan de zich antifascisten noemende linkse wereldverbeteraars zich graag bedienen en die er derhalve afdroop als vet van een heiße Bratwurst.   

Om de Woke-lezers op te warmen, eerst een amuse-bouche, in de vorm van een naar Trump gesmeten rotte tomaat, geserveerd op een bedje van etniciteit en ras.

Een tikje bitter.

 

Op tafel staan miniatuurtjes van Wilders en Baudet, het blijkt een door de schrijver tot de rand met een aroma van racisme en discriminatie gevuld peper-en-zoutstel te zijn.

 

Hierna serveert Trouw een schotel van voornamelijk islam, overgoten met vers gescheurde snippers van de partijprogramma’s van PVV en FvD, aangevuld met lastig herkenbare brokjes die mogelijk overschrijdingen van de grondwet zouden kunnen zijn. 

Wellicht een tikje te copieus ?

 

Tot slot serveert Cees een Choucroute à volonté, voornamelijk bestaande uit een melange van de eerder gebruikte ingrediënten. 

Helaas dat noch de toevoeging van een stukje Wobke - een ingrediënt dat bij top chef Cees van der Laan absoluut niet in de smaak valt omdat Wobke nog wel de schijn van democratie wenst op te houden, door Geert Wilders niet op voorhand volledig uit te sluiten – noch de scheut vreemdelingenhaat, de smaak van vermeende democratie geheel kan verbloemen. De uiteindelijk zure woke-smaak blijft nog lang opboeren.

 

 

Cees, blijkbaar van mening dat woke-activisme niet zout genoeg gegeten kan worden en aangebrand door de reacties van mensen op twitter - die dergelijk woke-activisme juist van het ooit als verzetskrant in de Tweede Wereldoorlog opgerichte dagblad Trouw, niet te pruimen vonden - gooide er de zaterdag erna nog een schepje bovenop.

 

Helaas wordt de smaak door een troebele scheut Joegoslavië-emotie, geschonken uit zijn keldervoorraad Appellation Contrôlé Srebrenica die hij als oorlogsverslaggever meenam uit het in puin geschoten Sarajevo en die hij voor speciale momenten bewaart, nogal ranzig. 

 

Het mag verondersteld worden dat Cees de even lange, gecompliceerde als gewelddadige voorgeschiedenis van het voormalig Joegoslavië kent. Dat hij weet dat de Balkan misschien wel het meest door strijd en oorlog geteisterde gebied op aarde is, waar een bijna constante opeenvolging van onderlinge strijd en oorlogen, invasies en overheersingen, de stichtingen en het uiteenvallen van uitgestrekte koninkrijken en imperiums, niet iets is van de laatste honderd jaar, maar teruggaat tot de Minoïsche en Myceense tijd zo'n 3000 v.Chr.

 

De verwijzing van Cees naar de burgeroorlog in Joegoslavië waarin zich meer dan 10 partijen/fracties roerden, die zich over en weer schuldig maakten aan massaslachting en genocide, maar waarvan de massaslachting in Srebrenica als enige in het collectieve Nederlandse langetermijngeheugen is genesteld – vanwege de betrokkenheid van de Nederlandse militairen die, hoewel zij door de ‘generaals en politici van de VN en de NAVO’ in de steek waren gelaten, evengoed the blame kregen – oordeel ik een smakeloze poging tot aanranding van de emotionele integriteit van de lezer. 

 

Zolang de toenemende invloed van de islam de grenzen van je comfort-zone nog niet heeft bereikt of overschreden, is het gemakkelijk empathisch te zijn, om gelijkheid voor vrouwen en homoseksuelen te willen en tegelijkertijd de islam met o.a. hun bijzonder kijk op de gelijkheid van vrouwen en homoseksuelen, geen strobreed in de weg te willen leggen. 

 

Maar wee de empathie jegens jou, wanneer je aan die schrijnende contradictie appelleert. 

De inclusie van Cees en zijn linkse deugkerk is selectief, zij sluiten je uit door je weg te zetten als Trol, je bent alleen ‘wij’ (zoals in samen) als je hun woord verkondigt en anders menen zij, dat jij de democratie niet waard bent.  

Cees blijft met zichzelf in tegenspraak, hij marginaliseert de PVV die zich onmogelijk zou maken, hij spreekt over ‘een soort zelfgekozen cordon sanitaire’, vervolgens appelleert hij aan de toenemende autoriteit en het afnemen van de democratie in andere landen, maar wenst tegelijk, alle democratie ten spijt, circa 1.000.000 (een miljoen) stemgerechtigde Nederlanders, kiezers van de een na grootse partij in de tweede kamer, monddood te maken ?! 

 

Cees kan dat, en Cees mag dat want Cees is van de vierde macht. Cees en zijn gewezen verzetskrant mogen, waar Geert Wilders een jarenlang gerekt politiek proces aan zijn broek krijgt, zonder repercussie provoceren. Antonio Gramsci zou hard en lang hebben geapplaudisseerd.

 

In een pathetisch achterhoedegevecht, waarbij het laatste beetje geloofwaardigheid door de scheuren van de selectieve democratie wegdruipt, voert Cees, uiteraard zou ik bijna zeggen, de nazi’s nog even op en rept hij ter verdediging van de identiteit van de verzetskrant die Trouw ooit was nog snel iets over geestelijke vrijheid en grondbeginselen.

Wel Cees, het is mij ten ene male onbegrijpelijk dat je over geestelijke vrijheid en grondbeginselen schrijft en tegelijkertijd oppert dat je juist dé partij die dat wenst te behouden en te beschermen bij wet zou willen verbieden.

 

Weet je wat mij nou koud om het hart slaat ? Dat Cees c.s. niets geleerd lijken te hebben van de moord op Pim Fortuyn. 

Een (te) kostbare EUtopie

Laat ik beginnen met je te zeggen dat ik van mening ben dat het menselijk denkvermogen, zijn intelligentie, ernstig wordt overschat en in het kielzog daarvan de zogenaamd beschaving, die benaming niet verdient. 

Het geheel van zaken is een complex geheel geworden en om dat uit te rafelen ben ik al enige tijd bezig een schrijfwerkje te doen, waarin ik een en ander probeer te doorgronden. Aspecten daarvan zullen in dit schrijfwerkje kunnen worden teruggevonden, niettemin zal ik proberen het hier toe te spitsen op de EU, meer bepaald een vertrek uit die EU, kortom Nexit.  

Verslijt mij niet voor een communist, als ik zeg dat het huidige wereldwijd populaire economische systeem, gebaseerd op het kapitalisme, sleets is gebleken en (mondiaal uiteraard) vervangen zou moeten worden. Dat systeem indachtig durf ik te stellen dat, zoals ik later nog zal betogen, het in onze maatschappij uiteindelijk altijd de burger is die betaalt, ik hoop dat je het daarmee eens bent. 

Mijn letterlijk, jeugdige vreugde ooit, inzake een samenwerking tussen de Europese landen, is door de jaren heen 180° gedraaid, omgeslagen in een zich steeds dieper wortelende aversie tegen de Cerberus die, contradictoir als het moge klinken, tegelijkertijd impotent en machtswellustig blijkt, het minstens even gevaarlijke, povere en derhalve teleurstellende resultaat is van een ruim zestigjarige (zeer kostbare) “samenwerking”.

Het eenvoudigste argument voor een #Nexit zou zijn, dat er geen enkel argument is tegen een Nexit of (klein nuance verschil) voor het blijven in de EU. Sterker nog, de #EU brengt ons, en dan bedoel ik de (Nederlandse) burgers, geen voordeel en kost hen wel heel veel geld en dat nog los van de zogenaamd nettobetaling verschuldigd voor het Nederlandse lidmaatschap van de EU. 

Pro-EU’ers beginnen hun betoog overwegend met het argument dat de EU oorlogen voorkomt, maar dat is een non-argument, al was het maar omdat er geen parallelwereld bestaat waarin we de huidige oorlog/vrede situatie kunnen bekijken, indien er geen EU zou zijn. Het is zeer aannemelijk, dat ook zonder een EU er in Europa nu vrede zou heersen, omdat de huidige vrede niet zijn oorsprong vindt in het bestaan van de EU, maar in de economische mondialisering. 

Daar waar vroeger industrieën regionaal of nationaal gebonden waren - en er in een oorlog bij de vernietiging van een buurland geen “eigen” productiemiddelen werden vernietigd - is dat de laatste decennia door de mondialisering niet meer het geval. De kans jezelf economisch/industrieel in je voet te schieten wanneer je een ander land vernietigd waar jij geïnvesteerd hebt in productiemiddelen en/of grondstoffen, is tegenwoordig vele malen groter en gezien de waarde die 'de politiek' hecht aan 'werkgelegenheid', probeert men internationale conflicten liever diplomatiek op te lossen - zelfs als in een betreffend land de mensenrechten worden getreden - hetgeen volledig los staat van de EU, juist in een tijd waarin de lobby het kompas is waarop de (internationale) politiek vaart. 

Andere argumenten zijn even weinig valabel en komen vrijwel allemaal samen op; het goedkoper zijn van producten, door betere prijsafspraken (lees = importbeperkingen ten aanzien van niet aangesloten landen) als gevolg van handelsovereenkomsten. Terwijl Timmermans cs ons de Green Deal opdringt, hebben zijn EU-collega’s de prijs van Chinese (veel goedkopere) zonnepanelen voor de Europeanen verhoogd met importheffingen en dwingen zo de burger ten koste van zijn portemonnee/koopkracht de interne markt van de EU te steunen. 

À propos, ik weet niet of je onlangs iets in een ander EU-land hebt gekocht, maar los van verlegde BTW voor bedrijven, is dat voor een burger vaak een schier onneembare horde. Ik woon in Frankrijk en kocht een auto van een Nederlandse particulier. Ik moest de auto importeren !? 

Wat nou vrij verkeer van personen en goederen ? 

En nu ik het er toch over heb, een zogenoemd Europees paspoort, is slechts alleen Europees in naam, of men moet de vertalingen in het paspoort bedoelen. Je kunt een paspoort buiten je vaderland slechts verkrijgen bij een ambassade. In mijn geval moet ik 1.000 km rijden om een nieuw paspoort aan te vragen…

De totale (on-)kosten die gemaakt woorden voor de 751 EU-parlementsleden, nog los van de debiele, 103 miljoen Euro per jaar kostende verhuizing ieder maand naar Staatsburg - die ooit werd afgedwongen door een voormalige Franse president en welke recentelijk door Macron uit eigen belang en Franse nationalistische trots opnieuw bestendigd werd -, de enorme kosten van de ongeveer 40.000 mensen die de organisatie telt, de huisvesting zowel van “de vergadering” als de daarvoor werkzame mensen en de “pied-à-terre’s” van de diverse EU-parlementsleden, zijn al astronomisch (maar ondanks alle 'transparantie' onvindbaar), zeker wanneer je bedenkt dat een aanzienlijk aantal van de EU-parlementariërs regelmatig overdag niet aanwezig is maar, om hun dagelijkse aanwezigheid premie te kunnen incasseren, tegen het vallen van de avond de draaideur in- en uit loopt, en passant de prikklok bedienend, zonder werkelijk iets te hebben bijgedragen aan 'ons' Europa en meer bepaald aan haar burgers. Veel EU-parlementsleden en EU-medewerkers houden zich onledig met het bezoeken van de bijna dagelijks georganiseerde tentoonstellingen waar gratis eten en drinken wordt geserveerd, terwijl de meesten niet of nauwelijks een idee hebben wie de 'artiest' is. 

Het democratisch gehalte van de EU is, gezien haar opzet en functioneren (?) op zijn minst bedenkelijk, al was het slechts de alarmerend lage interesse/betrokkenheid van de EU-burger ten aanzien van de strapatsen van hen in het verre Brussel en de alarmerend lage opkomst bij EU-verkiezingen. Ondanks de, overigens opnieuw relatieve, 'opwinding' over een Brexit en dergelijke, kwamen er bij de laatste EU-verkiezingen slecht in 2 van de 27 aangesloten landen, meer dan 50% van de stemgerechtigden naar de stembus. 

Zeker, je kunt zeggen; eigen schuld dikke bult, moet je je er maar voor interesseren, maar misschien is dat te gemakkelijk. Juist door de internationalisering van de politiek, raken burgers hun zicht daarop nog gemakkelijker kwijt en neemt (mede onder invloed van internationale verdragen) hun invloed voortdurend verder af. 

Niet alleen op regionaal en nationaal niveau, maar toenemend ook op internationaal niveau, terwijl de politiek er ongeacht op welke niveau, voor de burger zou moeten zijn. 

Men kan wel vinden dat “de burger” inmiddels ontwikkeld en geïnteresseerd genoeg zou moeten zijn, en als het politici zo uitkomt beweren zij dat ook, maar dat is utopisch. In dat kader kun je tevens opmerken dat de EU al die jaren nauwelijks iets heeft gedaan om zich/de politiek dichter bij de mensen te brengen. Het tegendeel lijkt eerder waar. 

Veel Europese burgers vergelijken ten onrechte het EP met hun nationale parlement, waarin de partijleden van de een fractie, of het nu liberalen, arbeiders, groen of wat dan ook zijn, onderling constructief met elkaar optrekken. De realiteit is anders. 

Net als in een nationaal parlement zijn de 751 parlementsleden verdeeld in de verschillend fracties van de verschillende politieke stromingen, maar in tegenstelling tot die nationale parlementen, is er binnen die fracties nauwelijks sprake van (internationale) consensus, het is geen uitzondering dat Italiaanse en Duitse socialisten of Belgische en Poolse liberalen het niet eens zijn. De situatie is enigszins vergelijkbaar met de politieke situatie in België, waar door uiteenlopende belangen de kloof tussen de Vlaamse, Brusselse en Waalse fracties van eenzelfde politieke stroming, steeds wijder wordt. 

Behalve de internationale en vaak fundamentele verschillen binnen dezelfde stromingen over het te volgen beleid, is er ook sprake van ideologisch vermenging. Zeker, de opvattingen van VVD en D66 beginnen op nationaal gebied steeds meer op elkaar te lijken, binnen het Europarlement zitten beide partijen als sinds jaar en dag in deze EU-fractie; Renew Europe.

Een EU-fractie dient overigens niet te worden verward met een EU-partij. De fractie van de Europese Conservatieven en Hervormers (ECR) waarbij de Nederlandse delegaties van Forum voor Democratie (FVD) en SGP zijn aangesloten en daarnaast is er de EVP-fractie dat ook een verband is van overwegend conservatieve partijen, waarbij zich uit Nederland het CDA, 50PLUS en de ChristenUnie hebben aangesloten. De EVP (Europese Volks Partij) is een EU-partij (dus n iet te verwarren met de EVP-fractie) is een partij met een christendemocratische signatuur waar wel het CDA lid van is, maar 50PLUS en de ChristenUnie niet.

Om in het Europees Parlement consensus c.q. een meerderheid te bereiken moet derhalve een zeer lange weg langs alle internationale fracties (dus ook die van dezelfde stromingen) en partijen worden afgelegd, met als resultaat dat - zeker als het niet de beleidsterreinen milieu, hygiëne en veiligheid, betreft - dit maar sporadisch lukt.

Veel Europese kiezers hebben geen benul van de onderlinge verdeeldheid tussen de fracties van dezelfde (?) stroming, waaruit deze blokken zijn samengesteld. Regelmatig blijkt er hooglopende discussie tussen bijvoorbeeld de socialisten uit Griekenland die het niet eens zijn met de Franse of Duitse socialisten. Indien er in het EP consensus wordt bereikt, dan is dat overwegend slechts op gebieden als milieu, gezondheid en veiligheid. Op andere gebieden is het ieder voor zich en God (of Allah) voor ons allen, omdat hier overwegend het economisch nationaal voordeel (voor bedrijven, niet voor burgers) van belang is. 

Op het moment dat in 08 -`09 er sprake was van een economische crisis betrok iedere staat haar nationale stellingen, van het Europese 'Samen' bleef weinig over. 

Met name in Frankrijk had vriend en vijand het over “Made in France” om de Fransen consumenten te stimuleren maar zoveel mogelijk Franse producten te kopen. Het was de opmerking van een politiek commentator die deze roep wat deed verstommen. Zij merkte op dat de Fransen dan geen Franse merken meer moesten kopen, omdat deze in het buitenland werden geproduceerd en geassembleerd, maar eerder Toyotas, want die werden in Frankrijk door Franse arbeiders gebouwd.

Er wordt in Brussel (en Straatburg) veel tijd en vooral veel belastinggeld verknoeit terwijl er van een eenheid nagenoeg geen sprake is. 

Belastingbetalers uit de Noord-Europese landen financieren het afzetgebied in de Zuid-Europese landen voor de industrie. Het verdiende geld komt echter niet ten goede aan de belastingbetalers, maar wordt afgeroomd door de industriëlen, die regeringsleiders wijsmaken dat dit ten goede komt aan de werkgelegenheid c.q. de burger. 

Het maakt niet uit of je Jesse Klaver heet of Frans Timmermans, maar geen van beiden is blijkbaar voldoende economisch onderlegd om te begrijpen dat de kosten voor welk (wereld reddend) doel ook, uiteindelijk steeds weer door de consument/belastingbetaler, derhalve de burger wordt betaald. Een kwestie van elementaire kapitalistische economie; de kostprijs plus BTW. 

Sinds in 1958 de EEG is ontstaan uit de EGKS, is er ruim zestig (60) jaar voorbij gegaan waarin - ondanks het schrappen van de E van Economische - de EU verzaakt heeft te komen tot het regulariseren van zaken als minimumloon, uitkeringen, pensioenstelsels en -premies, belastingtarieven, ziektekosten en vergoedingen, verzekeringen en zo voort, kortom dingen die voor de burgers van een (werkelijk) verenigd Europa van belang zouden zijn. 

Vooral dit feit, maar ook de recente perikelen rond bijvoorbeeld Euro-Bonds of sowieso het ontbreken van een gezamenlijke aanpak van de pandemie, is exemplarisch voor de onderlinge verdeeldheid c.q. het ontbreken van de zo gewenste eenheid, van de EU-landen, de Europese utopie.  

De Greendeal van de EU is een (financieel) allesverslindend gedrocht, dat opnieuw ten voordelen van de industrie, de burgers in een financiële houtgreep neemt. Terwijl men in Duitsland is begonnen gas te subsidiëren, moet Nederland van het gas af. Wat je ook van gas mag vinden, ook op dit gebied is van eenheid inzake de geweldige Europese aanpak geen enkele sprake. 

Als groot voorstander van kleinschaligheid, zie ik de besliswaanzin vanuit Brussel met lede ogen aan, vooral wanneer ik zie/lees dat egotisten die vaak niet weten wat de gevolgen zijn van een door hen bedachte regel of wet, zeker wanneer deze regel of wet op het eerste gezicht nog juist lijkt. Maar al te vaak blijkt dat zij niet werkelijk betrokken te zijn bij de burgers, en geen benul te hebben van de impact van hun beleid, doch slechts egotistisch te hechten aan hun idee.

Landen zijn ontstaan door de samenvoeging van voorheen autonome kleine naties/gebieden, een samenvoeging die vooral uit militair-defensief oogpunt ontstond, iets wat onder andere om de hiervoor uitgelegd reden een gedemodeerd argument is. Het beste is dat nu nog te zien in (de Bundes Republik) Duitsland, maar ook in Italië en Frankrijk is daar nog lang spraken van geweest.

Zo kon het niet zo heel lang geleden (en wellicht zelfs nu nog) gebeuren dat de beide opa’s van een kind in Parijs, niet in het Frans konden communiceren, omdat de een slechts het Baskisch beheerste en de andere slechts het Bretons. 

Europarlementariërs (indien zij niet nog slechts ten eigen voordele bezig zijn) die geen ander buitenland - laat staan de plaatselijke historie - kennen en derhalve geen flauw idee hebben wat er in de regio speelt, zitten in Brussel niet specifiek voor het welzijn van het handje vol rijstboeren in de Franse Camargue - ja daar wordt rode rijst geteeld en ja zij functioneren bijna volledig op Europese subsidie, omdat dit cultureel erfgoed bewaard moet blijven - mochten zij al van hun bestaan afweten, maar voor hun eigen nationale achterban. 

Nederlanders zijn een slecht voorbeeld van “de gemiddelde Europeaan”. Terwijl het gros van de Nederlanders, soms al op zeer jonge leeftijd het buitenland bezoekt, zijn er honderdduizenden “Europeanen” die nog nooit of nauwelijks verder dan 100 kilometer van huis zijn geweest, en die in de strijd om hun bestaan iedere EU-maatregel (overwegend beperkingen) als een volgende tegenslag beschouwen, en vervolgens steeds opnieuw in het belang van de niet bestaande Europese eenheid, regels opgelegd krijgen door 'politici' die hun Brusselse eenheidsworst geschikt achten voor alle 445.000.000 inwoners van de EU !? 

Over immigratie zal ik kort zijn, omdat ik niet begrijp waarom 'we' die mensen niet daar helpen, maar hier laten komen. 

Door de problemen die de immigratie met zich meebrengt - op korte termijn m.b.t. de huisvesting en vervolgens t.a.v. de werkgelegenheid en vervolgens de culturele spanningen - vermindert in toenemende mate de empathie voor zowel de immigranten als de EU. 

Tegelijkertijd is het onbegrijpelijk dat er al ruim een halve eeuw lang geld wordt gevraagd voor 'de arme mensen' in Afrika, maar dat er structureel nauwelijks iets veranderd. 

En al die tijd lijkt nauwelijks iemand - de politici al het minst - zich daarover iets af te vragen of daar structureel iets aan te willen doen. Sterker nog, volgens de Nederlandse minister is opnieuw geld betalen in ons eigen belang en inderdaad - zoals hierboven reeds geschetst ten aanzien van Noord-Europese burgers die de Zuid-Europese afzetmarkt ten behoeve van de industrie financieren -, zo financieren de belastingbetalers van de volledige EU met hun ontwikkelingshulp, afzetgebied in Afrika. Onnodig te zeggen dat opnieuw slechts de industrie daarvan profiteert…

Het is vooral stuitend (een voorbeeld van menselijke onwil ?), dat er nog dingen als giro-555, een postcodeloterij of dergelijke bestaan. Iedereen die deelneemt c.q. geld betaalt aan 'goede doelen' bestendigt een (internationaal) politiek- c.q. ontwikkelingsbeleid dat er schijnbaar niet op uit is om (sociale en of politieke) misstanden recht te trekken, maar slechts om 'de eigen industrie' geld te laten verdienen. De EU verleent aan het afromen/de bonussen graag zijn steun. 

Uiteraard is het geen excuus dat niet alleen de EU het met mensenrechten, ongeacht of dat de nationale VvMU betreft, of de mensenrechten in landen als Saoedi-Arabië, niet zo nauw neemt als dat (economisch) zo uitkomt.  

De EU is mislukt, de keizer loopt in zijn blote kont, en niemand in Brussel wil dat toegeven en dat is gelijk het volgende probleem van de EU. Zeker zolang iedereen het blijft ontkennen en op zijn eigen manier probeert te redden wat er te redden valt, of zoals Timmermans en de alcoholist Verhofstadt met respectievelijk een klimaatplan en Euro-leger de vlucht naar voren kiezen, krijgt de EU geen nieuwe kans op een nieuwe start. En de vraag is zelfs of dat jammer is.

De realiteit is dat de EU nooit meer is geworden dan een Economische unie, en dat de burger daarbij slechts een instrument is. De even betrekkelijke als incidentele voordelige uitwerking van het geldverslindende beleid is voor de burgers slechts "collateral benefit" !

Nawoord; De EU of; wanneer de idealen van wereldverbeteraars zijn verwaterd, gecorrumpeerd door macht, en waan tot dogma is verheven...