De Moorkop en andere zelfhaat of, hoe emotie de ratio probeert te verdringen.

Minderheden (in binnen- en buitenland) die zeggen zwaar gebukt te gaan onder een emotionele belasting, vinden steeds vaker dat dit zwaarder weegt dan de democratische ratio. Aansluitend hierop, zijn er mensen die vinden dat we aan die behoefte wel kunnen toegeven, want waar gaat het nou helemaal om ? Zwartepiet een veegpiet, een Moorkop een chocoladebol, een Negerzoen een schuimzoen, een Kerk een moskee, wat maakt het uit ? 

Terwijl in Frankrijk al verscheidene jaren wordt debatteert over l’identité Française, wordt je in Nederland, als je praat over de Nederlandse Identiteit, wanneer je niet wordt genegeerd of uitgelachen, al snel weggezet als nationalist, vrijwel direct gevolgd door de inmiddels bijna standaard geopperde parallellen met de tweede wereldoorlog. 

Als er al iemand serieus reageert op de opmerking, dat aan alle kanten de Nederlandse identiteit wordt uitgegumd, is de geheide vraag; wat is dan die Nederlandse Identiteit ? 

Het is flauw om te antwoorden, dat je geen Nederlander bent, wanneer je deze vraag stelt. Evengoed is het ietwat onnozel deze vraag te stellen, omdat de Nederlandse of Franse of om het even welke identiteit, niet met een schaartje is te knippen. Het is als een verliefdheid, een gevoel, een emotionele reactie, vaak irrationeel en primitief. Je thuis voelen in je eigen huis, met je eigen spulletjes om je heen, veilig en beschermd, lekker achterover op de bank, met je voeten op de tafel, zo voel je je ook thuis in je land. 

In het geval van Nederland was dat, een land met molens langs het water van weilanden met koeien of paarden, ingeklemd tussen de drukke maar gezellige en veilige steden, het land van moorkoppen, van nog steeds blijven uitzien naar een Elfstedentocht zo snel als er maar een nachtvorstje wordt aangekondigd en van oranje straten als we winnen.

Zeker, de maatschappij verandert constant, al vanaf de eerste dag der mensheid. Echter, in plaats van het aanvankelijke en immer organische, derhalve trage en langdurige, evolueren van de maatschappij, worden we nu geconfronteerd met de aan ons - door allerlei internationale verdragen – opgedrongen aanhoudende stroom van hervormingen, waarvan de resultaten c.q. consequenties in steeds grotere mate een aanslag blijken te doen op de tolerantie en het pragmatisme van de Nederlander, voornamelijk omdat door deze hervormingen, het Nederland waar zij hun identiteit aan ontlenen, in sneltreinvaart onherkenbaar wordt.  

Er zijn individuen, groeperingen, NGO’s, opiniemakers c.q. “financiële beïnvloeders” die proberen te profiteren van dit momentum, gevolgd door sociaalbewogen – stay woke [1]- medemensen waaronder (egotistische ?) politici die, onze democratie ten spijt, vinden dat “iets” veranderen of weg moet, omdat de een of andere minderheid dat “iets” emotioneel te belastend vindt. 

Dit gaat regelmatig gepaard met een schrikbarende zelfhaat die wordt aangewakkerd via de media, die de onzekere burger een schuldgevoel aangepraat, dat in deze zelfhaat een vruchtbare bodem vindt. Het is de schuld van iedere man dat er vrouwen worden gediscrimineerd, het is de schuld van iedere hetero dat er homo’s worden gediscrimineerd en het is de schuld van iedere blanke dat er zwarten worden gediscrimineerd ! Zie daar het narratief van ‘de deugers’ ter lediging van hun schuldgevoel[2].

Het proces van zelfhaat is opmerkelijk, al was het maar vanwege de schijnbare tegenstelling. Volgens psychologen begint zelfhaat met de weigering zichzelf te waarderen, uit angst genegeerd te worden door de omgeving, omdat de omgeving jou als (te) zelfverzekerd en zelfredzaam zou zien, terwijl je tegelijkertijd op zoek bent naar “het intense gevoel van grootheid”; notice me !

Het vertonen van infantiel gedrag door deze mensen, is volgens psychologen niet zeldzaam. Infantiel gedrag dat gekopieerd wordt door mensen die zichzelf presenteren als sociaal bewogen en betrokken, en in de meeste gevallen, behalve hun wil ook opgemerkt te worden, niets anders met de gesteunde groep of persoon gemeen hebben dan hun al even onberedeneerbare als onverdedigbare mening, die niet op ratio maar slechts op emotie is gebaseerd.

Doof voor tegenspraak, een volledige opoffering van de eigen ik, in het verlangen zich zoveel mogelijk te identificeren met de minderheid, dat in het geval van het schuldgevoel van actrice Rosanna Arquette zover gaat, dat zij zich publiekelijk excuseert voor haar blank zijn en haar bevoorrechte positie ?![3]

Klaarblijkelijk beperkt door een gelimiteerd wereldbeeld en gespeend van historisch besef, pleiten deze zich activisten noemende mensen “omdat het niet uitmaakt” er voor dat de Moorkop moet wijken, of dat de islam ongebreideld mag uitbreiden, of dat er excuses moeten worden aangeboden door mensen die niets met de slavernij van doen hebben gehad, aan mensen die nooit slaaf zijn geweest, of dat blank geen blank meer mag zijn, dat er een derde wc moet komen voor mensen in geestelijke nood omdat ze nog niet weten of ze liever een vagina of een penis hebben, of dat vrouwen die wel het glazen plafond hebben doorbroken maar bij ‘de verkeerde politieke partij’ zijn aangesloten, geen echte feministen zijn, of dat Boomers niets bijdragen aan de maatschappij en alleen lastig zijn en geld kosten en niets te maken hebben met de strijd en de opoffering om de relatief recente verkregen vrijheid en dito welvaart van het huidige Westen, waarvan juist deze activisten nu profiteren, mogelijk te maken. 

Het getuigt van een enorme ignorantie, te denken dat die vrijheid (en welvaart) zonder slag of stoot is bereikt en dat juist vanuit die kostbare vrijheid de democratie nu opzij geschoven kan worden, om aan dergelijke emotionele dwingelandij tegemoet te komen. 

Schrijnender nog is, dat een scala van politici in o.a. Den Haag, Brussel, Berlijn en Parijs en enkele andere Europese hoofdsteden, eenzelfde activistisch gedrag vertonen, waardoor de democratie inmiddels ook vanbinnen uitgehold wordt. 

De periode dat er nog geen sprake was van onze huidige vrijheid (en welvaart) ligt voor deze activisten en activistische politici, die overwegend te jong zijn om voor deze vrijheid (en welvaart) te hebben hoeven vechten, blijkbaar te ver in het verleden om zich te realiseren dat onze democratie, onze vrijheid en onze welvaart geen vanzelfsprekendheden zijn, dat nooit waren, en wanneer wij toegeven aan de zelfhaat en het schuldgevoel van de sociaal geëmotioneerde politici en activisten, dat in de (zeer) nabije toekomst zeer waarschijnlijk ook niet meer zullen zijn.

---

[1] Letterlijk wakker blijven. Sinds de reactie van de Black Lives Matter-beweging, op de moord op Michael Brown in Ferguson, Missouri in 2014, is stay woke het motto van activisten. 

[2] “Schuldgevoel is een gemoedstoestand die men zichzelf oplegt.” https://nl.wikipedia.org/wiki/Schuldgevoel

[3] https://nl.metrotime.be/2019/08/09/must-read/blanke-pulp-fiction-actrice-excuseert-zich-voor-haar-huidskleur/

Brexit II

Voor de laatste keer hebben de Britten de deur in Brussel achter zich dichtgeslagen. De reactie van de achterblijvers en dan die van mevrouw Mairead McGuinness de voorzitter in het bijzonder, was opmerkelijk. Sore losers. 

Er is door de Brexit een cruciaal blokje uit de Brusselse Jenga-toren verdwenen. Een enkel blokje zal de toren niet doen omvallen, zal u zeggen. Niettemin is hiermee de instabiliteit en de verdeeldheid binnen de ‘unie’ vergroot. Of het algehele categorische ontkenning is geweest of het misplaatste vertrouwen voldoende vrees te hebben aangejaagd om de Britten op hun besluit te laten terugkomen, zullen we misschien nooit weten, punt is wel dat het voldongen feit een groot spectrum van reacties - in Brussel en andere Europese hoofdsteden - heeft losgemaakt, dat op flagrante wijze, het compleet gebrek aan consensus over hoe er met de Brexit dient te worden omgegaan, duidelijk maakt. 

Brullende beroepspolitici zonder enig economisch inzicht, maar niet minder machtswellustig, maken duidelijk dat ze het Verenigd Koninkrijk wel even een lesje zullen leren in de komende onderhandelingen. Met name voorzitter Charles Michel van de Europese Raad, liet daarover - schijnbaar met volledige instemming van EU-voorzitter Ursula von der Leyen - geen twijfel bestaan. Een opmerkelijke opstelling als de onderhandelingen nog moeten beginnen; alsof de EU-consumenten plots niet meer zitten te wachten op de Britse goederen en diensten en de EU niets meer naar het VK heeft te exporteren.

De Ode an die Freude-zangers, dromen rustig door, over hoe ze de stoeltjes warmhoudend, in de overtuiging dat de Britten straks alsnog het licht gaan zien.

De realisten, zoals Donald Tusk, die beargumenteert opperen dat dit pas de eerste dominosteen zou kunnen zijn, komen nauwelijks aan het woord of worden weg-gebagatelliseerd.

In Nederland laat Mark Rutte zoals gebruikelijk bij EU-kwesties zijn Januskop zien. De spagaat van Mark Rutte gedurende zijn persconferentie na de ministerraad op BrexitDay was tenenkrommend, en het gezapige ‘journaille’ - verdient het die naam nog wel ?- liet dat allemaal kritiekloos gebeuren.

Nederlands belastinggeld gaat naar economisch zwakke EU-landen, zodat deze landen Nederlandse exportproducten kunnen kopen. Denk daar eens over na Nederlandse burger. Met uw belastinggeld, financiert u uw eigen arbeidsplaats, zolang uw werkgever de winst kan afromen. Mark zegt dat pragmatische Nederlanders dat wel begrijpen…

Volgens Mark levert de immigratie een spanningsveld op tussen de ontvangende Zuidelijke en de Noordelijke EU-landen, omdat de zuidelijke landen bang zijn dat ze met die mensen waarvan ten minste 85% direct terug kan, blijven zitten. Is er dan één EU-land dat wel zit te wachten op die 85% ? Volgens Mark gaat het alleen maar mis omdat de zuidelijke EU-landen niet goed registreren…

Blijkbaar zitten er in Brussel te veel mensen Ode an die Freude te zingen, in plaats van te werken voor de Europese burgers. Hoe kan het anders dat al jarenlang bestaande problemen niet/nooit worden opgelost, geld lijken ze in Brussel nooit te kort te komen ? 

Omdat de EU hiertoe niet in staat is !

Ondanks de wil van hen die de EU als een politieke unie willen zien, kan daar ook geen sprake van zijn. De EU zou zonder een EU-grondwet helemaal niet mogen regeren c.q. beslissen over politieke kwesties. Dat zij dat wel doet komt alleen doordat de ondemocratische EU-constructie door de nationale regeringsleiders wordt gedoogt. Er wordt geregeerd op basis van internationale verdragen, niet op basis van een grondwet. Om de EU-burgers tevreden te houden, wordt het quasi democratisch gehalte in stand gehouden door Europese verkiezingen. En dan nog ! Met maar 26 Nederlandse zetels - die ook nog eens zijn verdeeld over PvdA 6, VVD 4 + D66 2, CDA 4 + CU 1 + 50PLUS 1, FVD 3 + SGP 1, GL 3 en PvdD 1 - van een totaal van 751 (nog geen 3,5% van de zetels !!)  is de invloed van Nederland in dit parlement minder dan marginaal. 

Na het NEE van de Fransen en de Nederlanders (en vergeet de Denen niet) ten aanzien van een Europese grondwet, zijn de referenda in andere landen uitgesteld, om nooit meer te worden gehouden. Een verdrag van Lissabon kwam daarvoor in de plaats, volgens Mark Rutte het Ei van Columbus; als je niet meer wil, kan je eruit. 

Hoe dat “kan je eruit” verloopt moet je eens aan de Britten vragen. En dan zijn ze nog niet klaar. 

Volgens Rutte moet een en ander nog worden uit-onderhandeld en is één jaar om dat te doen. Hij vindt dat weinig tijd, zeker omdat de Britten, zo schamperde hij, “druk bezig zijn met de voorbereidingen van een Brexit-feestje”. 

Mark schijnt te vergeten dat zijn vriend van de Belgische “VVD” in plaats van serieus de Brexit voor te bereiden, al drie jaar met zijn stuurgroep op kosten van de Europese belastingbetaler rode wijn zit te slempen.

De EU heeft niets geleerd van haar eigen beleid, noch van de Brexit. Een Verenigd Europa, gedwongen door kanonnen of door gedwongen door wetten, is een utopie. De grote verschillen in mentaliteit, identiteit, zeden en gebruiken - en dan praten we niet eens over soevereiniteit - van de verschillende Europese volken, soms - zoals met de Vlamingen en de Walen - zelfs binnen landsgrenzen, maken dat onmogelijk, zoals (daarmee samenhangend) de opgedrongen diversiteit/integratie ten aanzien van de aanzienlijke stroom immigranten onmogelijk is. 

Wanneer de EU niets meer zou zijn willen zijn dan een economische unie, zou er nog wel toekomst zijn geweest, ook al is er op dat gebied nog heel veel te regelen. Heeft u al eens een auto ge- of verkocht van/aan iemand in een ander EU-land ? Er is nog immer sprake van importeren. De EU is een economische unie, maar slechts voor bedrijven, niet voor de burgers. 

De EU, of nee, beter gezegd, Nederland, Frankrijk en Denenmarken moeten straks met het VK gaan onderhandelen, over bijvoorbeeld de visserij, want met het vertrek van de Britten, wordt het visgebied van de EU een gevoelig stuk kleiner. Of zij dat, gezien de nationale belangen, samendoen of ieder voor zich, weet ik niet. Maar als Rutte op zijn persconferentie zegt dat hier ook door de EU concessies moeten worden gedaan, maar dat andere EU-landen, zoals bijvoorbeeld Spanje dat geen direct baat heeft bij deze onderhandelingen, dit wel snappen, dan zijn de Nederlandse vissers daar waarschijnlijk veel minder gerust op. Die denken waarschijnlijk terug aan de door de EU gedwongen stopzetting van de puls-visserij – relatief kort nadat zij daarin grote investeringen hadden gedaan – omdat Frankrijk dat verlangde. 

Een illustratie. Denemarken stapte op 10 augustus 1961 in de EEG om hun agrarische export met het VK veilig te stellen. Dat was precies één dag nadat het VK was toegetreden tot de EEG. Vandaag is het aandeel van hun agrarische export als percentage van hun totale export sterk afgenomen. Hun directe buren, Zweden en Duitsland zijn hun grootste exportpartners, met op de plaatsen 3, 4 en 5; het ex-EU-land het VK, niet EU-land Noorwegen en de VS. Hoeveel van hun eigen belang zal Denemarken (zonder EU-dwang) hiervoor, ten gunste van Frankrijk en Nederland willen opgeven ? Als dat in hun ogen teveel wordt, is een Dexit niet langer ondenkbaar. 

Er is sinds 1958 toen de EEG (de voorloper van de EU) werd opgericht nog nooit werk gemaakt van een Europese financiële harmonisatie ten aanzien van minimumloon, van belastingen, belastingschalen, van pensioenen, pensioenleeftijden of pensioenstelsels, van (werkeloosheids-)uitkeringen, subsidies, toeslagen of tegemoetkomingen en dergelijke, en dat is even opmerkelijk als onvoorstelbaar. 

Het instellen van een gemeenschappelijke Europese munt, zonder een gemeenschappelijk Europees economisch en financieel beleid is je reinste onzin, en toch laten de EU-landen, die menen dat ze zonder de EU economisch redeloos verloren zijn, zich wijsmaken dat de onbegrijpelijke monetaire politiek van de ECB in ieders belang is ?!

Pragmatische Nederlanders of niet, het is onbegrijpelijk dat er iemand nog enig geloof heeft in de mythe van de EU.

Alles wat meer is dan economische samenwerking op Europese schaal, is gedoemd te mislukken. De EU ligt in coma, en wordt slechts met een miljarden kostend infuus inleven gehouden. Het wordt tijd om de stekker eruit te trekken, want de EU heeft geen toekomst. De komende tijd zal dat steeds duidelijker worden. 

Enerzijds omdat steeds meer mensen de ware aard van de EU doorzien en anderzijds doordat de meningen in de groep EU-adepten zullen gaan polariseren. Van de EU-adepten zal een deel gaan pleiten voor volledige overgave aan Brussel, het verdwijnen van nationale soevereiniteit. Het andere deel zal gaan pleiten voor een terugkeer naar een economische unie. Deze standpunten zullen uiteindelijk onverenigbaar blijken.

Niet alleen Mark Rutte heeft last van de Europese spagaat, de last die alle nationale regeringsleiders dragen, omdat zij allemaal met hetzelfde dilemma zitten opgescheept. Allemaal moeten zij in Brussel vriendelijk lachend het idee van samenwerking hooghouden, en dat iedereen daarvan profiteert. Thuis echter moeten zij uitleggen dat er weer geld bij moet. Veel burgers van de EU-landen zijn om allerlei onheuse redenen bang van een Nexit, van het idee dat de EU ophoudt te bestaan. Geïntimideerd door een financiële onheils boodschap - die lijkt op de boodschap uit 2009, de keer dat de burgers de banken moest redden, omdat zij anders hun met veel moeite bij elkaar gespaarde banktegoed zouden kwijtraken - houden zij vast aan de reling van de EU-Titanic die zijn noodlot tegemoet vaart. 

Het zal even slikken zijn voor de realisatie, maar het enige dat Europeanen gemeen hebben, is de naam van het werelddeel waarin hun land ligt, de EU is in het gunstigste geval slechts een eufemisme voor een economische koude vrede, onder het motto; Iedere natie voor zich en Brussel voor de bühne.