Hebben we het gekste nu gehad ?

Jarenlang was “het Westen” op jacht naar Osama bin Laden, de man die voor veel enthousiaste doel- en kansloze jongeren met een “oosterse” achtergrond een nieuwe held werd omdat hij hun onbetekenende levens plots tot een betekenisvolle dood kon maken. 

Voor bijna de rest van de wereld, was hij het vleesgeworden kwaad van het islamitisch terrorisme.

Toen president Obama het bericht van zijn dood bekendmaakte, sprak minister president Mark Rutte zijn lof uit voor de moed en vastberadenheid bij de operatie. Volgens Rutte was een belangrijke slag toegebracht aan het terreurnetwerk al-Qaida, en hij bracht zijn complimenten over aan president Obama. "Osama bin Laden heeft verschrikkelijke daden op zijn geweten", zei Mark en ook dat het mooier zou zijn geweest als Bin Laden levend gepakt was, maar dat dat door de extreme beveiliging ondoenlijk was en voorts dat de strijd tegen het terrorisme nog niet voorbij is. "Er zijn in de wereld en in het al-Qaida-netwerk nog genoeg gekken die bereid zijn om de meest vreselijke aanslagen te plegen", zei Rutte. "We zullen er alles aan doen om deze mensen de voet dwars te zetten."*[1] En daarmee verwoordde hij de mening van ongeveer alle politieke leiders van dat moment*[2].

Er mag in die 8 jaar tijd veel veranderd zijn, de strijd tegen (vooral islamitisch) geweld en terrorisme is nog altijd even actueel. Wat veranderde, is de wijze waarop MSM reageert op islamitisch geweld en terrorisme. 

De MSM probeert op alle mogelijke manieren de identiteit van oplichters, geweldplegers en moordenaars, uit het nieuws te houden, juist wanneer het vermoeden bestaat dat deze gelieerd zijn aan de islam. 

Men kan zich afvragen hoelang de MSM het eufemisme “een incident met een verwarde man” denkt te kunnen blijven gebruiken voor een terreur daad uit naam van Allah ?

Het volk is toch niet gek ?

Of wel ?

De herinnering aan de reacties op de bekendmaking van de dood door president Barack Obama en zijn minister van buitenlandse zaken Hillary Clinton relatief vers in het geheugen hebbend, wacht je op de reacties die gaan volgen op de bekendmaking van de dood van Abu Omar al-Baghdadi door president Trump.

Hoewel dat intussen schandalige proporties aanneemt, is het allang geen verrassing meer dat de MSM, die inmiddels zover links vanuit het midden zijn weggeschoven dat ze bijna extreem rechts lijken, zelfs indien Trump morgen op slag wereldwijd de hongersnood en de woningnood in de wereld oplost, nog iets op de Amerikaanse president heeft aan te merken. 

Niettemin waren de reacties op de MSM media/de (Nederlandse) televisie niet alleen ongelofelijk, ze waren ook verbijsterend. 

Zegt u maar wat er erger is, dat de MSM dacht ermee weg te komen, of dat ze ermee wegkomen…

De televisiekijker blijkt daadwerkelijk alles kritiekloos te slikken wat hem iedere avond na weer een dag hard werken wordt voorgeschoteld. 

Onbegrijpelijk, de reacties op de dood van Abu Omar al-Baghdadi, de man die verantwoordelijk is voor de ontvoeringen, verkrachtingen, martelingen, verminkingen, massaexecuties, etnische zuiveringen, onthoofdingen en andersoortige moorden, van duizenden onschuldige baby's, kinderen, jonge vrouwen en volwassenen, acties in vergelijking waarbij Bin Laden bijna een koopknaap leek...

Toch niet alleen omdat hij niet door Obama maar door Trump is uitgeschakeld ?

Nee, het kan dus nog steeds gekker…

---

[1] https://nos.nl/artikel/237203-premier-rutte-slag-voor-al-qaida.html

[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Reactions_to_the_death_of_Osama_bin_Laden#Europe

Over huilende kinderen en trotse moeders.

Van de week las ik een tweet van een moeder over haar dochter uit groep 4, die op school bij een spelletje bingo twee keer in de prijzen was gevallen. Een ander kind, dat geen prijs had gewonnen, had daar erg om moeten huilen. De dochter besloot het huilende kind een van haar twee prijsjes te schenken, want aldus de zevenjarige; “zo kan je hem het weekend niet in laten gaan !” De tweet werd afgesloten met “Proud mom here”. 

Het pedagogische aspect van deze bingo betreft mogelijk het herkennen van cijfers en getallen en het aanscherpen van concentratie- en reactievermogen, want kinderen van 7 hebben nog geen gedachten over de herkomst van de prijsjes; wie er heeft betaald voor de grondstoffen, de productiemiddelen, het transport en de arbeid die voor dit voor het gehele proces nodig is, en tegenwoordig heel actueel, hoe groot is de emissie van stikstof en andere mogelijk milieubelastende stoffen die eventueel invloed zouden kunnen hebben op het klimaat ? 

Gelukkig maar, kinderen moeten zolang mogelijk kinderen kunnen zijn, zonder zich - gespeend van kennis - bezig te houden met volwassen zaken die voor veel volwassenen doorgaans al te lastig zijn, ze zullen nog lang genoeg zelf volwassen moeten zijn. 

Fijn, dat de moeder trots is op de ruimhartigheid van haar dochter, wanneer deze een van de twee onverwachte meevallertjes schenkt aan het huilende klasgenootje. Ik hoop alleen dat de moeder heeft uitgelegd dat - het goede gevoel van moeder en dochter ten spijt - het huilende kind hiermee niet is geholpen.

Ik hoop ook dat de moeder de dochter heeft duidelijk gemaakt, dat hoewel altruïstisch, dergelijk gedrag uitzondering dient te blijven, omdat het niet is vol te houden, dingen weg te geven, die niet door jezelf zijn betaald terwijl anderen daar hard voor hebben gewerkt. 

Dat laatste geldt uiteraard niet als je later, eventueel voorzien van een hoog salaris plus emolumenten, een publieke c.q. politieke functie gaat vervullen of voor een NGO gaat werken, omdat het in die sectoren je werk is om geld van een ander te uit te geven. 

Indien u het tot zover met mij eens bent, hoeft u niet verder te lezen. 

In het andere geval mag u zelf bepalen in welke categorie u valt, die van de huilende kinderen, die van de mensen met een publieke c.q. politieke functie of die van hen die werkzaam zijn bij een NGO.  

Onder het motto de vijand van mijn vijand is mijn vriend, kunnen de mensen van deze drie categorieën als groep (ondanks zeer onderscheidend stemgedrag, zowel per categorie als individueel, dus om hun eigen - maatschappelijke - redenen) dit systeem waar zij zelf geen geld voor hoeven te genereren, ergo een grote appreciatie voor hebben, voorlopig nog gezamenlijk in stand houden. Zo vormden in Nederland, ter bescherming van het mechanisme, bij o.a. de formaties van gemeente- en provinciebesturen, de vijanden van de vijand ondanks hun eventuele ideologische verschillen, gezamenlijk een cordon sanitair teneinde het Forum voor Democratie, dat het mechanisme wenst aan te pakken, buiten de deur te houden. Dit laatste botst misschien met uw gevoel voor rechtvaardigheid, niettemin mag dat in een democratie. 

Voor hen die niet in een van de voornoemde categorieën vallen en toch hebben doorgelezen, nog het volgende, omdat zij evengoed verplicht zijn dit mechanisme mede te financieren. 

U kunt uw kinderen leren dat alleen de zon voor niets opgaat, dat andermans geld niet onuitputtelijk is en dat het weggeven van prijsjes aan iemand die staat te huilen, de persoon in kwestie uiteindelijk niet helpt. Dergelijk gedrag lijkt wellicht heel sociaal, het blijkt steeds vaker, dat kinderen die er aan wennen dat hun huilen worden gecompenseerd, gedurende de rest van hun leven steeds moeilijker met tegenslagen kunnen omgaan en hele nare volwassenen worden.

Wie bepaalt uw leven en sponsort daarvoor de Gekkies.

Vanuit het VN-gebouw in New York, het Brusselse EU-hoofdkwartier en vele andere hoofdsteden, inclusief vanuit het schimmelende Torentje in Den Haag, wordt minzaam lachend op ‘het volk’ neergekeken, terwijl een luidruchtig deel van dat volk op Social Media - het opium voor het volk, dat dagelijks wordt gevoed door de sociaal werkers van de staatomroep en op last van de EU gecontroleerd door @jack en Mark – gewag maakt van de collectieve verontwaardiging. De verzamelde toetsenbordhelden vinden overal wel wat van, maar zijn van mening dat hun comfort zone nog niet wordt bedreigd. Gelijkgestemde visies wordt onder elkaar gedeeld en instemmend geloei klinkt als twitterende picadors venijnig uithalen naar een tegenstander, terwijl Brussel zich ondertussen onverdroten voortspoedt op de geldverslindende ingeslagen weg naar… Naar wat precies ? Het doel, zo wordt de burger voorgehouden, is een ideale Europese samenleving. Hoe die samenleving er precies uit moet zien lijkt voor de Europese Commissie en de Raad van Europa volledig duidelijk, voor veel burgers in de verschillende landen, volstrekt niet. Hoe ad hoc ook de EU-besluiten voor het volk moge lijken, het beleid lijkt de middelen te heiligen.

Kritiek op dit beleid, ongeacht van welke aard of orde, is ongewenst; het belang van enkelen, zal moeten wijken voor het belang van De Eenheid. Boeren met zachte, Gele Hesjes met harde hand, worden van het toneel verwijderd. Politici die een Euro-kritisch of anti-globaal geluid laten horen, of het nu parlementsleden, presidenten of premiers zijn, worden in het gunstigste geval populisten genoemd en/of gedemoniseerd. Mocht er in de weerwil van dat alles, toch iemand of iets in slagen de meeste stemmen van de kiezers te krijgen, dan zal er alles aan gedaan worden de populisten buiten de coalitie te houden of een referendum te negeren.

Als Jean-Claude Juncker in een interview verzucht; “Ik ben er niet in geslaagd de Europeanen van Europa te doen houden,” lijkt dat gezien de rest van dat interview veel eerder een verwijt naar de (domme ?) Europeanen die zijn geweldige visie niet snappen, dan op zelfkritiek.

Kun je het de burgers, in alle oprechtheid, kwalijk nemen dat zij niet geloven in de visie van Juncker c.s. mochten zij deze al snappen of kennen ?
Al zijn de burgers te dom om de maatregelen - die misschien niet (goed) zijn uitgelegd - te snappen, de uitwerking van het (Europees) beleid is voor hen doorgaans niet mis te verstaan.

Een klimaatakkoord gebaseerd op gegevens die als heilige waarheid werden verkondigd en nu niet meer valabel blijken, gaat de burger onmetelijk veel geld kosten, zelfs al blijft de rijk beloonde Diederik Samson als lakei van de nog rijker beloonde nieuwe klimaatpaus Frans Timmermans, volhouden dat je voor ‘slechts’ 10.000 € (!?) al flink wat kan doen…

De halvering van de veestapel zal ten minste 70.000 banen gaan kosten en dat los van de extra kosten van de invoer van buiten Nederland geproduceerde producten en de ‘klimaatgevolgen’ die dit met zich meebrengt. Van paarden achter wagens spannen hebben boeren doorgaans meer verstand dan politici, ook al ben je boerendochter.

Boerendochters hebben overwegend minder angst voor de cultuurwending die in de meeste Europese steden al meer dan 5 decennia plaatsvindt. In den beginne was de cultuurwending minder zichtbaar omdat de meeste migranten vooral onder elkaar leefden binnen de grenzen van hun wijken waar zij hun moskeeën en scholen stichtten, zodat integratie geen issue leek, inmiddels, nu door de aanhoudend toestroom van nieuwe migranten de AZC’s talrijker en voller worden en de wijken geen (woon-)ruimte meer hebben voor de nieuwe Nederlanders, blijkt er van integratie veel minder spraken te zijn, dan gepropageerd.


AGENDA 21 is een over 351 bladzijde verdeelde, 40 hoofdstukken tellende actieplan van de VN voor de duurzame mondiale ontwikkeling – het werd na drie jaar voorbereiding gepresenteerd tijdens de Earth Summit in Rio de Janeiro in juni 1992 -, dat tot een nieuwe wereldorde moet leiden. Het overtreft qua ambitie de campagne die de Communistische Partij van China van Mao Zedong, dat tussen 1958 en 1961 in sneltrein vaart werd uitgevoerd, ten einde de Chinese agrarische economie te transformeren naar een socialistische industriële maatschappij door middel van geforceerde industrialisatie en collectivisatie. Dit plan “De Grote Sprong Voorwaarts” leidde tot de hongerdood van tientallen miljoenen Chinezen.

Hoewel er nooit een ondertekening/ratificatie van Agenda 21 heeft plaatsgevonden, was er sprake van unanieme consensus tussen alle 197 deelnemende landen en in de jaren daarna is dit document integraal deel uit gaan maken van het (internationale) beleid van de betreffende landen.
In Nederland zijn deze beleidsvoornemens vertaald in het Nationaal Milieu Beleidsplan (NMP) dat vierjaarlijks wordt ondertekend door de ministers van de departementen die; Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening, Milieubeheer, Economische Zaken, Landbouw, Natuurbeheer, Visserij, Verkeer en Waterstaat en Ontwikkelingssamenwerking, in hun portefeuilles hebben.

Bij nadere bestudering van Agenda 21 blijkt dat het plan verder te gaan dan een handje vol milieubeschermende maatregelen, iets wat men op basis van de 351 pagina’s wellicht al op voorhand had kunnen veronderstellen. Er wordt in sectie I van het plan gesproken over het integreren van milieu en ontwikkeling in de besluitvorming met betrekking tot het aanpassen van consumptiepatronen en de bestrijding van armoede in minder ontwikkelde landen alsmede de bevordering van duurzame ontwikkeling van menselijke nederzettingen, en ook over demografische dynamiek, een eufemisme voor migratie.

Sectie II behandeld de “instandhouding en beheer van hulpbronnen”, te beginnen met de bescherming van de aardatmosfeer, gevolgd door een veelheid van doelen zoals de bescherming van oceanen, zeeën, binnenzeeën en kustgebieden, de bescherming, de ontwikkeling, de bestrijding van ontbossing, het beheer en het gebruik van zoetwaterbronnen en de watervoorraad en het milieutechnisch verantwoord omgaan met radioactieve, giftige en/of gevaarlijke (afval-) stoffen alsmede een geïntegreerde aanpak van de planning en het beheer van de hulpbronnen/grondstoffen.

Sectie III en IV zijn respectievelijk gewijd aan “de versterking van de rol van belangengroepen” en “de wijze van implementatie” van dit beleid.

Op de VN top van 2015 is dit plan bekrachtigd en kreeg de naam ‘Agenda 2030’.

Ondanks de vooronderstelde oprecht goede bedoelingen van de makers van dit plan en de op het oog nobele objectieven, geeft de wijze waarop de totstandkoming heeft plaatsgevonden reden tot zorg ten aanzien van de belangeloosheid. De betrokkenheid van externe partijen zoals belanghebbende NGO’s - die op verschillende niveaus coördinerend betrokken zijn bij de besluitvorming van onder meer het Nederlandse NMP – en de impact die dit plan heeft op het nationaal en internationaal is bijzonder groot.
Er nemen ongeveer 50 NGO’s, zoals Artsen Zonder Grenzen en het Rode Kruis, en profit-organisaties (bedrijven), deel aan de Nationale Commissie voor Internationale Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling (NCDO), dat speciaal is opgericht om het debat over duurzame ontwikkeling op nationaal en lokaal niveau te stimuleren. Deze Commissie onderhoudt onder meer contacten met regeringen - ook de Nederlandse - over kwesties in verband met internationale bijeenkomsten zoals het HLPF (het VN High-level Political Forum on Sustainable Development) dat verantwoordelijk is voor het gehele beleid van de VN inzake duurzame ontwikkeling. Dit forum keurt de verklaringen goed waarover onderhandeld is, evalueert de verbintenissen en de vooruitgang van de Agenda voor duurzame ontwikkeling voor 2030.
Er bestaat een wereldwijd web van personen en clubjes die, ondanks ieders eigen belang en visie, bepalend zijn voor het gemeenschappelijk beleid en de uitvoering dat resulteerde in de VN Agenda 2030, die qua ambitie “De Grote Sprong Vooruit” ver voorbij gaat.

Mocht de ondoorzichtigheid van de totstandkoming van deze Agenda 2030 nog niet hebben geleid tot het fronsen van de wenkbrauwen, het is bepaald zorgelijk te noemen, dat het beleid van deze Agenda zonder enige democratische besluitvorming tot nationaal beleid is verheven. Dit verklaart wel een aantal van de schier onbegrijpelijk besluiten en maatregelen die de verschillende regeringsleiders laatstelijk hebben genomen.

Agenda 2030 is blijkbaar de stuwende kracht van het fenomeen inzake de inzet van ‘De Jeugd’ ten einde de gestelde doelen te verwezenlijken, zoals in een daaraan gewijd hoofdstuk (25) is te lezen, omdat behalve de toekomst, de jeugd nu blijkbaar ook de wijsheid in pacht heeft.

Artikel 25.2 ; Het is absoluut noodzakelijk dat jongeren uit alle delen van de wereld actief deelnemen aan alle relevante niveaus van besluitvormingsprocessen omdat het hun huidige leven beïnvloedt en gevolgen heeft voor hun toekomst.
Naast hun intellectuele bijdrage en hun vermogen om steun te mobiliseren, brengen ze unieke perspectieven die in aanmerking moeten worden genomen.

Omdat de oorspronkelijke Agenda 21 niet diep genoeg zou ingaan op culturele aspecten, werd tijdens de eerste mondiale vergadering over cultuur in Porto Alegro in 2002, besloten tot het samen stellen van beleid ten aanzien van cultuur en om de bureaucratische brei nog ondoorzichtiger te maken, de oprichting van een mondiale organisatie UCLG (United Cities an Local Governments, het resultaat van een fusie tussen de reeds bestaande United Cities and Local Government en United Towns Organisation) om deze Culturele Agenda te coördineren. Op 8 mei 2004 in Barcelona werd het slotdocument, de VN-Agenda 21 voor Cultuur, goedgekeurd. Tegen 2015 hadden, mede door de ondersteuning van UNESCO en de Wereldbank, meer dan 500 regeringen en organisaties deze cultuuragenda geheel of gedeeltelijk in hun beleid opgenomen. De UCLG heeft weer verschillende bestuursorganen, waarin de VN een adviserend taak heeft. Van de Europese tak van het UCLG, de CEMR was VVD mastodont Annemarie Jorritsma van 2013 tot 2015 voorzitter.

De Culturele Agenda is verdeeld in de secties, Beginselen, Actieplannen en Aanbevelingen.
De "Beginselen" omvatten kernwaarden zoals culturele diversiteit en mensenrechten, alsook perspectieven ten aanzien van de uitvoering van de agenda. In het plan worden steden aangemerkt als primaire centra voor culturele productie en bestuur, waar actief cultuurbeleid noodzakelijk is voor een harmonieuze co-existentie. Cultuur zelf wordt beschreven als een essentieel onderdeel van de opbouw van burgerschap voor mensen van alle leeftijden. Deelname aan cultuur vindt o.a. plaats op internet, in de openbare ruimte en op het werk.

In de sectie "Actieplannen" is o.a. gericht op de aanmoediging van beleid ter ondersteuning van de culturele ontwikkeling en de verruiming van toegang tot cultuur zonder vooroordelen. Het vermeldt specifiek boeken, internet, musea en toerisme als vectoren voor cultuur. Het breekt een lans voor een gefinancierd lokaal cultuurbeleid, multilaterale samenwerking tussen culturele instellingen, NGO's en regeringen, en popularisering van de technisch-wetenschappelijke cultuur. Het pleit voor het recht op vrijheid van meningsuiting, de morele rechten van auteurs en kunstenaars, en de ontwikkeling van rechtssystemen voor historische bewaring.

De sectie “Aanbevelingen” geeft adviezen voor lokale en nationale overheden, regionale samenwerkingsverbanden en internationale organisaties over hoe deze Culture Agenda uitgevoerd kan worden.

In 2000 werden naast de Agenda’s nog de “Millennium Development Goals” toegevoegd, welke vanwege kritiek, onder anderen ter zake de legitimiteit, in het kader van de Post-2015 Development Agenda, in 2015 werd vervangen door de
“Sustainable Development Goals”. In 2016 weer gevolgd door de meer gedetailleerde “New Urban Agenda”.


Het is een haast ondefinieerbare kluwen van commissies, gevormd door leden uit al dan niet non–gouvernementele organisaties, commissies, adviseurs in en High-Level Panels of Eminent Persons – waarin hooggeplaatste politici en captains of Industry zoals voormalig Unilever CEO Paul Polman plaatshebben/-hadden - en overheden, kortom een door de VN geknopte mondiale Gordiaanse beleidsstructuur, met letterlijk een eigen Agenda, evenwel met een tamelijk laag democratisch gehalte.

Uiteraard is het gemakkelijk om kritiek als complot-denken weg te zetten, maar na het lezen van de Milieu en Culture Agenda’s lijken schier onbegrijpelijke beslissingen, of dat nu op lokaal, regionaal, nationaal of sub-nationaal niveau is, eenvoudiger verklaarbaar.

Nederlandse kwesties zoals Zwartepiet, De Gouden Eeuw, het klimaatakkoord – overigens ook gebaseerd op een zo blijkt inmiddels, discutabel rapport van het VN-clubje IPCC - de toenemend inzet van jongeren, zelfs in de Tv-reclames of het halveren van de veestapel, het zijn allemaal gevolgen die door dit VN-beleid kunnen worden verklaard.

Het Brusselse EU-beleid/directieven inzake de massa-immigratie, de Green Deal en internetcensuur en de Brusselse roep om een EU-leger, het lijkt allemaal naadloos aan te sluiten op dit mondiale beleid, dat schijnbaar meer weg heeft van een, mogelijk goed bedoeld maar daarom niet minder subjectief wensenlijstje, dan van een wetenschappelijk onderbouwt democratisch structuurplan.

Uiteraard zijn alle betrokkenen, om hen moverende redenen, volledig overtuigd van de juistheid van het beleid en derhalve tot in de tenen gemotiveerd om dit beleid uit te voeren, ongeacht de juistheid van de veronderstellingen of het democratisch gehalte met betrekking tot de vaststelling, terwijl het toch op werkelijk alle gebieden, het leven van iedere individuele wereldburger - van voor de wieg tot na het graf - in steeds toenemende mate ingrijpend zal beïnvloeden, een proces dat al even onderweg is en inmiddels niet meer lijkt te stoppen.

Er is dus geen sprake van een (nationaal) partijkartel, doch slecht van bijna 200 nationale regeringen, die zich zonder instemming van de burgers hebben geconformeerd aan een wereld omvattend VN-plan, dat moet leiden tot een nieuwe wereldorde naar de wensen van… Tja, van wie precies ?

Het is onmogelijk om de ontelbare touwtjes te volgen, teneinde te kunnen zien wie daar aan trekken. Het lijkt op een zelfvoorzienende mega-bureaucratie die zichzelf in stand houdt, een entiteit welke op zichzelf beweegt. ‘Eminent Persons’, waaronder veel politici en miljardairs, zoals Angela Merkel, Emmanuel Macron, Bill Gates, George Soros en andere minder bekende influencers, zullen dit gedrocht, los van hun vermeende competentie, op basis van hun visie en/of hun financieel belang, probeert te sturen, onbezorgd over de uitslag van dit experiment, want als het fout loopt zijn zij de laatste die daarvan de gevolgen zullen ondervinden.

En ondertussen wordt er in New York, in Brussel en in andere hoofdsteden, minzaam lachend op het volk neergekeken.