De censuur op Twitter sloeg andermaal toe. Deze keer werden twee accounts van Willem Engel opgeschort.
Wat mij behalve de sfeer van opluchting, die de meeste reacties van geprikte twitteraars ademde, eveneens frappeerde, was het dedain van veel twitteraars ten aanzien van andere twitteraars, welke sprak uit hun reacties op mijn tweet ter zake deze opschorting.
Momenteel lijken velen onder hen nog de mening te zijn toegedaan dat zij, omdat zij de zwijgende meerderheid zijn, het gezien hun aantal toch niet mis kunnen hebben. In de psychologie noemt men dit de ontkenningsfase; een psychisch afweermechanisme dat optreedt als iemand wordt geconfronteerd met gevoelens of emoties die moeilijk of helemaal niet te accepteren zijn. Men spreekt dan de feiten tegen om het negatieve gevoel niet te hoeven confronteren, kortom, om de confrontatie met jezelf uit de weg te gaan.
Waarom zou je je druk maken over de in jouw ogen enorme lariekoek die Willem Engel verkondigt ?
Omdat die ‘enorme lariekoek’ de vinger op de zere plek legt, omdat men die ‘enorme lariekoek’ ongemakkelijk c.q. ongewenst vindt, omdat die ‘enorme lariekoek’ confronteert ?
Vier men het opschorten van Willem Engel zijn accounts omdat het een adempauze is tijdens de nog steeds voortdurende ontkenningsfase ?
Nee, beweert het 'slimme' deel van de juichende twitterraars, het opschorten is ook goed omdat de mensen die wel geloven wat Willem Engel zegt, moeten worden beschermd.
Deze twitteraars bezitten blijkbaar allemaal een van overheidswege goedgekeurde zeef die alle desinformatie uit het totale aanbod zeeft en voorts zullen zij voor hen die een dergelijke zeef niet bezitten of zich daardoor bij hun meningsvorming niet wensen te laten beperken, wel bepalen wat desinformatie is en wat niet.
Iemand zei mij ooit;
"We moeten domme mensen hun stemrecht afnemen," waarop ik antwoordde;
"Maar wie bepaalt er dan welke mensen dom zijn ?"
